2008-12-03
Pas in het voorjaar van 2008 begon mijn allereerste muzikale kennismaking met de Australiër Derrin Nauendorf via het album The Rattling Wheel. The Rattling Wheel was overigens al weer het vijfde album van de rocktroubadour, die zo’n zes of zeven jaar geleden besloot om het verre Australië te verruilen voor Europa. Derrin koos voor uiteindelijk voor Engeland als thuisbasis, om van daar uit de rest van Europa te gaan veroveren.Een kleine twee maanden later stond ik onder begeleiding van zijn Nederlandse management ineens oog in oog met de vriendelijke muzikant, die in het Harderwijkse Estrado het voorprogramma zou gaan verzorgen van de Brit Ian Parker. Ondanks dat ik destijds het album The Rattling Wheel als een tikkeltje gelikt had beschouwd, werd het me na de eerste live-accoorden al snel duidelijk dat dezelfde Derrin Nauendorf op de bühne beslist geen doorsnee dan wel gelikte muzikant betrof. Sterker nog, de man wist zo’n ongelooflijk sterke indruk achter te laten dat ik bij zijn volgende tour door Nederland in februari 2009 zonder twijfel weer ademloos op rij 1 zal zitten.
De komende periode moeten we het in elk geval eerst even met Derrin’s zesde album doen, namelijk Skin Of The Earth. Bij de allereerste luisterbeurt wordt het grote verschil met voorganger The Rattling Wheel al snel duidelijk en dat is de toevoeging van de elektrische gitaar. Het vorige album bestond uit een louter akoestische sound, maar op Skin Of The Earth wordt het hoofdzakelijke akoestische fundament op een pracht manier vergezeld door een heerlijke tone van zijn elektrische gitaar. In de doordringende openingssong en tevens titelnummer legt Derrin meteen een mooie basis met een uptempo song die zeer geschikt is om als openingstrack te dienen. Als de rest van de plaat net zo strak klinkt, dan zitten we in elk geval een uur lang gebeiteld.
Nauendorf gooit zelfs in het tweede nummer ‘Michelle’ het tempo nog een beetje omhoog, door met een lekkere portie rock and roll je stante pede opgewekt te maken. De hele cd zakt werkelijk waar geen enkel moment in en telkens komt dat heerlijke geluid van dat elektrische gitaartje weer om de hoek kijken.
Prachtig is de ballad ‘Pride before the Fall’, waarbij de somberheid van de lage cello de tekst van het ‘vallen en opstaan’ een gevoelige en diepe dimensie meegeeft. Naast nog enkele schitterende ballads vind ik één van de hoogtepunten terug in het bruisende ‘Not Alone’. Een dijk van een song die volgens Derrin’s eigen zeggen niet bedoeld is voor mietjes of watjes. In het slotnummer ‘Sometime’ gunt Nauendorf zijn luisteraars nog een klein beetje rust met een instrumental, die dit album op een gepaste manier af sluit.
Alle nummers op Skin Of The Earth zijn overigens door Derrin zelf geschreven en mijn hart als kwaliteits-singer/songwriter heeft hij nu definitief gestolen.Skin Of The Earth is een album om te koesteren, waarin allerlei muziekstijlen variërend van blues, pop, rock, folk, een vleugje country en americana zijn verwerkt. En overal komt die heerlijke gitaarsound bovendrijven.
Aanrader!
Eerdere recensies van Derrin Nauendorf:
09-02-2008: The Rattling Wheel.
Erja Lyytinen - Grip of the BluesDe Finse Erja Lyytinen is een bijzonder frisse en goed ogende verschijning...
Escape the Fate - This war is Ours Afgaande op het artwork zou je denken dat Escape The Fate een vreselijk...