2008-11-24
Roadrunner, normaliter geïnteresseerd in metal en hardrock, verbreedt met emorockband Kids in Glass Houses haar horizon. Ook de softere, tienerzijde met gillende meisjes moet namelijk Roadrunner iets minder eng gaan vinden. Want bang word je niet van Kids in Glass Houses. En dat wil Roadrunner.Neem de wat zwaardere punk en emo, mix het met zachtgekookte eieren, hippe kleertjes, zonnebrilletjes en je hebt het poppunk/popmetal bandje. Energiek als de vorige hype, speels als de Artic Monkeys en als we de pers moeten geloven het volgende grote ding.
Toen in 2004 Aled Phillips (zanger) in Penpedairheol in Wales rustig aan wat ging oefenen met vier andere jongens, leek het er nog niet op dat Kids in Glass Houses (vernoemd naar een nummer van Glassjaw) het zo ver zou gaan schoppen. Gelukkig kwamen er steeds meer gillende meisjes, die hun eveneens gillende vriendinnetjes meenamen naar de concerten van de band, waardoor hun eerste EP E-Pocalypse! het ver schopte. Twee jaar na dato moet het eerste album er maar komen. De gebaande wegen in het live-circuit worden nog even extra uitgebaand.
Het met du-tudu achtergrond knapenzang ondersteunde ‘Easy Tiger’ spreekt boekdelen. De Fall Out Boys hebben concurrentie erbij. Het algemene radiobandjes niveau wordt in dit nummer, dat opzich het beste nummer van het album is, niet overschreven. ‘Give Me What I Want’ kenmerkt zich door een hoge meezingbaarheid in het refrein dat, zoals verwacht, bestaat uit een herhaald Give me what I want, Give me what I want met hoge uithalen van zanger Aled. Toch dacht ik, voordat ik ging luisteren, dat ‘emo’ uit was. De metroseksueel kon weer de kast in, dacht ik. Helaas is dit niet het geval. ‘Saturday’ blijkt ook een ideale dag om een zakdoek vol te huilen. Vooral het hoge stemmetje van zanger Aled maakt deze dans met zelfmedelijden een hele langdradige. Hij presteert het namelijk om na iedere twee woorden een uithaal te doen die op zichzelf alweer een maat of 2 vol maakt. Simpele songstructuren, ook hoorbaar op ‘Lovely Bones’, een regulier vier akkoordennummer maken het allemaal niet veel interessanter. Gelukkig krijgen we nog een DVD erbij waarop deze lieve jongens laten zien dat ze ook tijdens het spelen hun merkkleertjes aanhebben.
En dat is precies wat deze band is: lief en hip. Met andere woorden: Vlees noch vis. Een maandje in de schijnwerpers en dan weer door. Jammer dat een gevestigd label als Roadrunner zich met dit soort 13 in een dozijnmuziek inlaat.
Eyesinside - Seven SongsToen Seven Songs , het debuutalbum van Eyesinside op de mat viel, was uw...
Funeral For A Friend - Memory and Humanity Ooit een van de trendsetters in het emocore genre, is Funeral For A Friend...