Snow Patrol - A Hundred Million Suns Recensie op Podiuminfo

2008-11-18 Snow Patrol mag het levende bewijs heten dat één wereldhit genoeg is om als band door te stoten naar de voorhoede van de popmuziek. Er zal geen recensie verschijnen zonder dat er gerept wordt over ‘Chasing Cars’. En ook wij zijn daar dus geen uitzondering op. Deze hit bracht hen wereldfaam, liet hen in grote zalen spelen en leverde headliner spots op grote festivals op. De oversympathieke frontman Gary Lightbody liet vervolgens vele harten smelten, maar de criticasters hadden het vaak ook over de saaie en vlakke shows van Snow Patrol. Het is er dan ook niet de band na om het experiment te gaan opzoeken. A Hundred Million Suns is de opvolger van het hitalbum Eyes Open en werd wederom gemaakt samen met succesproducer Jacklee Knife, omdat dat zo vertrouwd is, gaf Lightbody aan. Toch is Snow Patrol er redelijk in geslaagd om af en toe te verrassen met A Hundred Million Suns. Verwacht geen drastische koerswijzigingen of uiterst originele invalshoeken, maar dat hoeft ook niet als je Snow Patrol heet.

A Hundred Million Suns is ook een album geworden waarop een band te horen is die enigszins zoekende is. Men probeert soms geforceerd iets minder mainstream te klinken, door wat elektronische invloeden te verwerken of door af te sluiten met een 16 minuten durend drieluik. Snow Patrol durft geen duidelijke keuze te maken, een album vol met ‘Chasing Cars’ zag men niet zitten, maar een al te rigoureuze koerswijziging zou misschien ook niet meteen bij iedereen goed vallen. En daarmee wordt A Hundred Million Suns een beetje een kwakkelalbum. Wat al te zoete songs als ‘Set Down Your Glass’ en ‘The Planets Bend Between Us’ zullen het goed doen bij de volgelingen die zijn ingestapt, na het horen van ‘Chasing Cars’, maar zijn ook simpelweg saai.

Het begint met ‘If There’s A Rocket Tie Me To It’ en ‘Crack The Shutters’ nog volledig volgens verwachting. Gedragen rocksongs met grootste gebaren, waar het grote publiek zo dol op is. Daarna volgt eerste single ‘Take Back The City’, dat voor het eerst een wat ander geluid laat horen. De song is gejaagder en enigszins atypisch voor Snow Patrol. Daarna volgen twee songs, die voor het eerst duidelijker een stijlbreuk zijn. ‘Lifeboats’ kan nog niet meteen goed geplaatst worden, maar ‘The Golden Floor’ is daarentegen een prima song, waarbij Snow Patrol ineens heel ver weg lijkt te staan van de bombast en op maat gesneden stadionrock. ‘The Golden Floor’ is ingetogen met een tokkelende akoestische gitaar en een repeterende elektronische beat, die niet meteen goed te plaatsen valt.

‘Please Just Take These Photos From My Hands’ is een dan weer een bijna clichématige song, die Snow Patrol al eens beter maakte. En zo staan er op A Hundred Million Suns een aantal aardige songs, maar weet het totaalplaatje zeker niet volledig te bekoren. Zo af en toe geeft Snow Patrol voorzichtig een voorzet tot wat vernieuwde ideeën, maar durft deze nog niet te rigoureus door te voeren. En zo wordt A Hundred Million Suns een wisselvallig album van een band die op twee gedachten lijkt te hinken.

Recensent:Rob Mestrom Artiest:Snow Patrol Label:Polydor