2008-12-05
Dat Ringo Starr niet de meest getalenteerde Beatle was, mag inmiddels genoegzaam bekend worden verondersteld. Hij vergaarde wereldfaam door de schrijverskunsten van Lennon en McCartney en werd zodoende een wereldster voor het leven. Dat deze faam zeker niet gebaseerd is op zijn eigen grote talenten wordt nog maar eens pijnlijk duidelijk op Ringo Starr & His All Starr Band, Live 2006. Al vanaf medio jaren tachtig formeert Ringo Starr met enige regelmaat een All Starr Band. En vanwege zijn eigen bekendheid heeft het aan sterren nooit ontbroken in deze All Starr Bands. Onder andere Paul Carrack (o.a. Roxy Music), Billy Preston, Nils Lofgren, Clarence Clemons (beide van de E-Street Band), Todd Rundgren, Peter Frampton en Sheila E. (Prince) maakte in het verleden deel uit van deze All Starr Band. Sheila E. doet dat nog steeds en wordt in de 2006 variant aangevuld met een blik nieuw All Starr leden, hoewel ditmaal van echte sterren geen sprake is.Het is oppervlakkigheid troef op deze liveweergave. Slechts één van de 18 nummers op dit album is een eigen nummer van Ringo Starr (‘Photograph’, dat hij samen met George Harrisson schreef) en daarnaast spelen de gastartiesten eigen nummers, verkracht Starr een aantal klassiekers en worden ook nog een aantal Beatles songs om zeep geholpen. Zo is de uitvoering van ‘Yellow Submarine’ hemeltergend en haalt Ringo Starr vocaal gezien niet eens het niveau van een gemiddelde zanger in een coverband. Erg pijnlijk en bijna zielig tegelijk. Wie Ringo Starr met dit project een plezier doet blijft een grote vraag. Het heeft vooral veel weg van een clubje uitgerangeerde artiesten die vooral teren op oude roem en zo nu en dan nog wat centjes willen opstrijken.
Is er dan helemaal niets de moeite waard op dit live album? Nee, inderdaad, dit album mag als compleet overbodig worden beschouwd en is een allegaartje van nietszeggende uitvoeringen van vaak ook nog eens middelmatige nummers. Het ontbreekt daarnaast compleet aan oprechtheid en zeggingskracht. Er zit totaal geen lijn in de muziekkeuze, de gastmuzikanten lijken volledig willekeurig gekozen te zijn en spelen hun zogenaamde hits, die vaak niet eens hits blijken te zijn.
Lachwekkend en pathetisch wordt het als Ringo Starr richting publiek roept: ”How many hits do I have, I don’t know, let’s do them all” om vervolgens weer een Beatles song van Lennon en McCartney in te zetten. Een behoorlijke zouteloze uitvoering van ‘With A Little Help From My Friends’ vormt meteen de afsluiter van dit totaal overbodig live-album.
Eerdere recensies van Ringo Starr:
09-02-2008: Liverpool 8.
Nickelback - Dark Horse Dark Horse betekent zoiets als underdog. Iets dat Nickelback allang niet...
Nibs van der Spuy - A Bird in the Hand Collega-recensent Rob Mestrom liet er in zijn recensie van Beautiful Feet...