Ane Brun - Sketches Recensie op Podiuminfo

2008-12-06 Scandinavische vrouwen… puur genieten! En dan heb ik het natuurlijk niet over de stunning features, het lange, blonde haar, de betoverende ogen en de wonderschone lichamen. Nee, ik heb het over de muziek. Lykke Li, Nina Kinert en natuurlijk Ane Brun doen je afvragen wat die vrouwen uit het Hoge Noorden te vreten krijgen. Want wat een intensiteit! Op Sketches brengt Brun ons de akoestische versies van de nummers op het dit voorjaar verschenen Changing Of The Seasons, plus twee bonustracks. Door de akoestische uitvoering worden de liedjes weliswaar mooi klein gehouden, maar slaat de verveling ook snel toe.

Op Sketches doet Brun bijna alles zelf: vocalen, achtergrondvocalen, akoestische gitaar en piano. Meestal weet Brun met behulp van achtergrondvocalen de immer dreigende stiltes mooi op te vullen. Bijvoorbeeld in ‘Ten Seconds’, dat erg mooi is door de feeërieke samenzang – het is alsof je in Rivendell rondloopt (al wonen daar Elfen en geen feeën, maar toch). Ondanks het vernuftig gebruik van achtergrondzang, heeft het album juist door zijn soberheid iets saais over zich. Er gebeurt te weinig. Hoe jammer dat ook is, feit blijft dat er op Sketches genoeg wonderschone liedjes staan om een mooie avond met je liefje van een Scandinavische soundtrack te voorzien. ‘Armour’ is een hoogtepunt, zo breekbaar door het vibrato in Bruns stem en het lieflijke pianoloopje. Wie vroeger de Disney-bewerking van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen gezien heeft, zal direct terugdenken aan het moment waarop Sneeuwwitje, omringd door vogels, herten en konijnen, haar loepzuivere kopstem in de strijd gooit. ‘My Body’s Arms’ had van ons eigen Room Eleven kunnen zijn. Brun gaat met een schattige poppenstemmetje een vredig duet aan met de zachtjes pingelende piano. De opname klinkt alsof ie in de jaren dertig gemaakt is, en dat is in dit geval een compliment.

Wie vuur verwacht komt bedrogen uit, maar mag je vuur verwachten van iemand als Ane Brun? De Noorse doet gewoon waar ze goed in is en doet het daarna akoestisch nog eens dunnetjes over. Het mag allemaal niet erg opwindend zijn, maar een kniesoor die zich daaraan ergert. Ane Brun musiceert op een tempootje lager, so what?

Recensent:Tom Springveld Artiest:Ane Brun Label:V2 Records