2008-12-28
Ze is Frans van geboorte, maar opereert vanuit Tuscon, Arizona, haar naam Marianne Dissard en L’entredeux is haar debuutalbum. Ze werkte al eerder samen met Calexico en het is ook Calexico frontman Joey Burn die dit debuut produceerde en ook als co-writer in de credits opduikt. Daarnaast verzamelde Dissard en waarschijnlijk vooral ook Burn een stel gerenommeerde muzikanten uit onder meer Calexico en de band van Willie Nelson. De randvoorwaarden zijn dus dik in orde en nu blijkt Dissard ook nog over een uitmuntende stem te beschikken, die fluistert, zucht, zwoel klinkt en toch typische Franse chansons ten gehore brengt, met hier en daar behoorlijke americana invloeden in de muzikale begeleiding. Hoe dan ook, op de valreep van 2008, is dit een absolute ontdekking.L’entredeux combineert op geraffineerde wijze het typisch Franse gezang van Dissard met mooie melodieuze arrangementen. Dissard blijkt een volkomen authentieke chansonnière te zijn, die zonder enige moeite het métier van zuchtmeisjes levende houdt. Zuchtmeisje, een term die ooit door auteur Ronald Giphart werd geïntroduceerd in één van diens romans. Ondanks dat er misschien een ander beroep in gedachte wordt geroepen, bedoelde ook Giphart vaak frêle Franstalige zangeressen, die op een wat fluisterende manier zingen. Dissard voldoet volledig aan dit signalement en ondanks dat ze in Amerika woonachtig is, klinkt zo Frans als maar zijn kan. Zwoel zuchtend en kreunend, baant ze zich een weg door het album. Muzikaal heeft het album daarbij meer te bieden dan een gemiddeld chanson album. Het is zeker niet alleen de zang van Dissard die alle aandacht opeist. Het is een opvallende elektrische gitaar in ‘Flashback’, of een prettig tokkelende akoestische gitaar op ‘Sans-Façon’ aangevuld met klassieke strijkers die om aandacht vragen.
En zo isL’entredeux een bijzonder aangenaam album, dat zowel authentiek als ook origineel is. De muzikale kracht lijkt toch ook zeker voor een deel op het conto te schrijven van Burn. Hij slaagt erin om de muzikale omlijsting nergens te oubollig en te clichématig Frans te laten klinken en net altijd te voorzien van de juiste spanning. Een nummer als ‘Merci De Rien De Tout’ is zelfs grimmig en de muzikale inkleuring zorgt hierbij voor een gedragen toonzetting. Dissard blijkt een vocaal talent, die toch typische chansons maakt, maar dan met een fijn americana randje.
J Tillman - Vacilando Territory Blues J Tillman staat voor Joshua Tillman, een uit Vashon Island (Seattle)...
David Byrne & Brian Eno - Everything that happens will happen today In 1979 produceert Brian Eno Fear Of Music , het derde Talking Heads...