2008-12-01
Al jaren geleden schreef een gezaghebbend Engels muziekblad het volgende over Chinese Democracy: “We wonder what will be there first, the album or the real thing”. Het geeft aan hoe er in de muziekpers gedacht werd over het zesde studioalbum van Guns N’ Roses. Niemand rekende erop dat het ooit nog zou verschijnen. Een paar weken geleden werd er echter opeens een persbericht uitgestuurd, waarin stond dat Chinese Democracy eind november zou gaan verschijnen. En waar het album al vele keren eerder was aangekondigd, bleek dat het goede(?) nieuws deze keer wel waar was. Vijftien jaar na het covers-tussendoortje The Spaghetti Incident? en zeventien jaar na de twee laatste, tegelijkertijd verschenen, normale studioalbums Use Your Illusion I en Use Your Illusion II is Chinese Democracy nu dan toch een feit. Van de originele bandleden is alleen Axl Rose nog overgebleven en verder is uit de Appetite For Destruction-tijd ook Dizzy Reed nog steeds van de partij. De gezichts- en vooral geluidsbepalende Slash, Duff McKagan en Izzy Stradlin zijn echter vertrokken en vervangen door een legertje vrij anonieme huurlingen. Het is de vraag of het Axl, Dizzy en dit vreemdelingenlegioen is gelukt om een geloofwaardige Guns N’ Roses plaat te maken.
Het antwoord op deze vraag is helaas negatief. Chinese Democracy is een redelijke rockplaat, maar klinkt gewoon niet als Guns N’ Roses, ondanks Axl’s uit duizenden herkenbare stem. Daarnaast wordt het niveau van nummers als ‘Paradise City’, ‘Welcome To The Jungle’ of ‘You Could Be Mine’ bij lange na niet gehaald. De meeste songs zijn degelijk en goed verzorgd, maar nergens gebeurt er iets onverwachts. Verder klinkt de band anno 2008 een stuk minder gevaarlijk dan vroeger. Neem bijvoorbeeld een nummer als ‘This I Love’. Deze song had niet misstaan op één van een laatste platen van Kayak en nou is dat natuurlijk een prima band, maar niet één die we normaal gesproken snel met Guns N’ Roses zouden associëren.
Ook bevat Chinese Democracy een aantal nummers waarvan de drums uit een doosje lijken te komen en vaak leunen deze tracks ook nog op een cheesy strijkersarrangementje dat overduidelijk uit een keyboard is getoverd. Zo begint bijvoorbeeld ‘If The World’ nog wel met een leuk Oosters aandoend gitaartje, maar al snel komen de drumcomputer en het keyboard boven drijven. Het is echt niet te geloven dat deze slappe song dan ook nog eens bijna vijf minuten in leven wordt gehouden. Ook ‘There Was A Time’ heeft van die slappe keyboardpartijtjes, maar dit nummer bevat aan het eind tenminste nog een goede gitaarsolo.
Gelukkig kent Chinese Democracy ook nog wel een paar lichtpuntjes. Zo is ‘Catcher In The Rye’ bijvoorbeeld een vrij goede songs, al wordt ook hier nergens echt buiten de lijntjes gekleurd. Ook afsluiter ‘Prostitute’ is leuk en hetzelfde geldt voor ‘I.R.S.’. De meeste andere nummers zijn echter te weinig verrassend en bovendien vaak veel te lang, iets wat overigens ook geldt voor het album als geheel. Je zou denken dat je na vijftien jaar werk wel met iets beters op de proppen kunt komen, maar het lange productieproces is waarschijnlijk juist de oorzaak van het slappe, ongevaarlijke geluid op Chinese Democracy. Er is gewoon veel te lang aan het materiaal geschaafd, waardoor alle scherpe kantjes eraf zijn. Het resultaat is een album waarvan je je afvraagt wie erop zit te wachten.
Pantherland - All Hail Our SinsBoven Zaanstad en naast Purmerend ligt Krommenie, een rustig klein stadje in...
Ryan Adams - Cardinology Even leek er een jaar voorbij te gaan zonder een nieuwe Ryan Adams -cd. Voor...