Om het cynischer te stellen: de weg naar de revolutie die Linkin Park heeft geprobeerd te ontketenen, was er een bestaand uit één cd. Bijna tien jaar na dato zitten we nog met dezelfde nummers als tien jaar geleden. Of het nou aan gebrek aan inspiratie gelegen heeft, of de gedachte dat alles wat er nog meer zou gaan komen toch alleen maar slechter kon zijn, Live at Milton Keynes is een herhaling van het gedane. Zonder toevoegingen.
Dat maakt overigens niet dat het een slecht album is. Allerminst. Chester Bennington blijkt nog steeds een strot van jewelste te hebben, de nummers beuken lekker en lijken meer uitgerijpt te zijn, zoals oudere bands hun eerdere nummers geperfectioneerd en zonder foutjes laten horen. Ik vond Linkin Park vroeger ook best vet eigenlijk: krachtig, stoer, anti en tegen Limp Bizkit.
Helaas voor de jongens, is de nu-metal uitgedoofd en maakte het plaats voor emo, een aantal jaar geleden. Linkin Park bleef in de tussentijd zitten met jongens en meisjes van mijn leeftijd, die de emo te emo vonden en eigenlijk nog wel terugverlangden naar een mainstream met meer nu-metal. De nu-metal probeerde ondertussen nog vanalles om mensen terug te halen: remixes, bandleden die zich bekeerden, promotie van gelieerde bands en combinaties met de immer blijvende rap. Deze live-cd is een mooi teken daarvan en heeft wat dat betreft nog best historische waarde.
Voor fans is dit een absolute must. Goed geproduceerd, goed gespeeld, goed gevoel. Voor mensen die nu nog in contact willen komen met het geluid van Linkin Park (bijvoorbeeld omdat ze toentertijd te jong waren) adviseer ik her eerste album van de band te laten kopen.
Eerdere recensies van Linkin Park:
- 08-06-2006: Minutes to Midnight
Tommie Sunshine - Relax, This won't HurtVan mixalbums moet je houden. De één kan genieten van een goede remix, de...
Cynic - Traced in Air Wonderen bestaan nog! Niemand had verwacht dat het Amerikaanse Cynic nog...