Opener ‘Fossil, I’ was dus al bekend, en blijft een erg fijn liedje. Indie zoals indie moet klinken: energiek, tegendraads, lekker bondig en niet te beroerd om melodieus te zijn. En, niet onbelangrijk, ‘Fossil, I’ heeft ook nog eens een hook die blijft hangen. En daar wringt ‘m de schoen, want bij de meeste songs op dit debuut lukt het de band niet om dit niveau te halen. Met het energieke en tegendraadse zit het wel goed, maar de liedjes blijven vaak simpelweg niet hangen. De band leunt te zwaar op de adrenaline die ieder liedje oproept, en vergeet dat dat niet genoeg is om te blijven boeien. Sterker nog, je wordt er zelfs een beetje neurotisch van. In dat opzicht kan de band dan ook echt nog niet tippen aan inspiratiebronnen als Yeah Yeah Yeahs of Los Campesinos!. Of wat te denken van het Nederlandse Foam?
Maar misschien is het flauw om de band nu al af te branden, en heeft Sky Larkin gewoon nog wat tijd nodig om te rijpen. Nog geen jaar geleden tekende de band immers bij Wichita, en dat schept natuurlijk gelijk al verwachtingen. Wichita is toch het label van gearriveerde acts als Yeah Yeah Yeahs, Bloc Party, My Morning Jacket en The Dodos. Nu komt de band nog niet veel verder dan een geinig energiek plaatje, dat te weinig bijzonder is om te beklijven. Volgende keer hopelijk beter.
Telepathe - Dance MotherDe laatste tijd is er een complete nieuwe generatie ‘Brooklyn’ artiesten...
The Rifles - Great Escape Anderhalf jaar geleden debuteerden The Rifles met het uitstekende No Love...