Het openingsnummer ‘So Fine’ klinkt als enige nummer wel erg goed. De keiharde beat plus gezang doet sterk aan nummers als ‘D.A.N.C.E.’ van Justice denken. Waar je bij ‘D.A.N.C.E.’ op een gegeven moment de aandacht verliest omdat het nummer eentonig begint te worden, lukt het Telepathe perfect om je aandacht de hele tijd erbij te houden. Terwijl beide tracks goed de vier minuten halen.
De door dit nummer gecreëerde illusie van een ijzersterke plaat wordt daarna wel heel snel in duigen gegooid. Telepathe blijft geheel onverwacht te lang in het gezang hangen. Het lukt geen enkel nummer om ook maar in de buurt te komen van de krachtige beats met goed in balans gebracht gezang die in de eerste track behaald wordt.
Een goed voorbeeld van hoe Telepathe de fout in gaat is het nummer ‘Drugged’. De track begint met een heerlijk knallende beat, waarvan je gelijk aan het begin denkt dat je nog maar even hoeft te wachten op de grote knallende techno beat. Zelfs het gezang dat daarna begint weet het nummer nog aangenaam te maken. Maar op het moment dat de finale zou moeten komen verandert het nummer weer in de zeurende muziek met nog erger gezang. En dit verhaal is kenmerkend voor het hele album.
Voor een DJ die haar eigen stijl als 'club' beschrijft, verdwijnen de beats op Dance Mother teveel naar de achtergrond en wordt de aandacht enkel opgeëist door zeurderige zangpartijen. Als bij mij thuis de plaatselijke club bedenkt om over te stappen op muziek van Telepathe dan wordt het hoog tijd om te gaan verhuizen, want een avondje hossen op deze jankmuziek is wel het laatste wat je wil in je leven.
The Secret Machines - Secret MachinesNa hun lovend ontvangen albums Now Here is Nowhere en Ten Silver Drops...
Sky Larkin - The Golden Spike Sky Larkin is een trio uit Leeds onder aanvoering van zangeres Katie...