2009-01-15
Australië is niet direct het eerste land waar je aan denkt bij gothic metal. Toch komt er een enkele keer een bandje uit het land van de kangoeroes dat de moeite waard is. The Eternal is zo'n bandje. De vijfmans formatie bestaat sinds 2003 en Kartika is het derde album van de band die ontstaan is uit doommetal band Cryptal Darkness. Mark Kelson (zang en gitaar) was ook de voorman van deze formatie en heeft samen met toetsenist Chris Stevenson de band opgericht. Hoewel de muziek van The Eternal raakvlakken heeft met Cryptal Darkness is de muziek van The Eternal meer toegankelijker. De zwaarmoedige doom is vervangen door een lichtvoetiger versie waarin het verleden nog wel doorklinkt maar waarin een meer gothic koers gevaren wordt.Op Kartika doet The Eternal erg haar best om aansluiting te vinden bij de Europese gothic top. In vrijwel elk nummer is een andere invloed herkenbaar. Zo hoor je in compacte meezingbare nummers als ‘Silence’ en ‘Illuminate’ HIM doorklinken en is ‘Without Reason’, met sfeervol toetsenwerk, overduidelijk naar Paradise Lost te herleiden. In het fraaie oosters aandoende, ruim negen minuten klokkende, ‘Blood’ is het doomverleden duidelijker hoorbaar en neigt The Eternal enigszins naar Candlemass. Ook invloeden van bands als The Mission, Katatonia en zelfs Porcupine Tree zijn te herkennen. De stem van Mark Kelson heeft daarbij regelmatig een zelfde snik als Ville Valo van HIM waardoor de link naar die band voor de hand ligt. Temeer omdat The Eternal dezelfde verknipte teksten over verloren liefdes en aanverwante zaken op ons loslaat. Bij het horen van zoveel namen krijg je het idee dat The Eternal een soort coverband is, maar gelukkig weet The Eternal van alle invloeden een eenheid te maken. Hoewel het niveau maar het einde toe enigszins inzakt zijn ‘A Pale Reflection’ en ‘Sunshine’, met fraaie gitaarsolo, prima in het gehoor liggende nummers die zeker het vermelden waard zijn.
Het zou allemaal nog beter zijn als The Eternal niet al te krampachtig probeert op de Europese bands te lijken. Wanneer ze iets meer een eigen gezicht zouden tonen zou de band zomaar een topper in het genre kunnen worden. De potentie is er. Dit album is een mooie aanzet.
Eldritch - LivequakeAl sinds het begin van de jaren ’90 werken de heren van het Italiaanse...
Andrew Bird - Noble Beast 2008 was het jaar van de singer-songwriters. Je moest je best doen om niet...