Bij het horen van ‘A Songwriter’s Prayer’ zijn Nashville en country inderdaad niet de eerste associaties die te binnen schieten. Womack doet eerder denken aan Tom Petty dan aan zijn vakgenoten die dagelijks in de lokale kroegen te horen zijn. Dat hij echter ook dat genre prima beheerst mag als vanzelfsprekend worden genoemd, getuige ook ’25 Years Ago’. ‘Too Much Month At The End Of Xanax’, verwijzend naar de pillen die hij slikte om zijn kantoorbaan dragelijk te maken, is een onvervalst bluesnummer. En de onvermijdelijke conclusie van dat bestaan? ‘I’m Never Gonna Be A Rockstar’. In die zin vormen de nummers dus een tweeluik. Womack komt er ook eerlijk voor uit: ”There, I Said It”.
Soms zingt Womack iets te laidback, waardoor hij als het ware wat ongeïnteresseerd klinkt. Een voorbeeld daarvan is ‘Alpha Male & The Canine Mystery Blood’. Bij ‘Fluorescent Light Blues’ past het gezien het genre net wat beter. Wat ook erg goed is, is dat het album niet doodbloed. ‘Everything’s Coming Up Roses Again’ heeft de cadans van een waar anthem en met ‘Nice Day’ kent het album een heuse reprise als spreekwoordelijke kers op de taart. Kortom, Womack mag zich er dan bij neergelegd hebben dat hij geen ster wordt, op basis van zijn album verdient hij in ieder geval nog een kans, al is het maar in Nederland.
Michelle Wright - Everything and MoreNaast Ilse de Lange is er in Nederland geen enkele andere artiest van naam...
Kathy Mattea - Coal Noeste arbeid heeft altijd al tot de verbeelding gesproken bij muzikanten....