2009-02-05
Kyteman is de podiumnaam van Colin Benders, een jonge veelbelovende trompettist die in het verleden heeft opgetreden met grote Nederlandse namen als Relax en C’mon & Kypski. De laatste jaren heeft hij een kluizenaarsbestaan geleid om zich volledig op het maken van eigen muziek te storten. In deze periode zijn veel ideeën geboren, waaronder het samenstellen van een heus hiphop orkest. Samen met dit orkest heeft hij de cd The Hermit Sessions opgenomen en heeft hij ook zijn eerste grote optreden (Noorderslag) inmiddels achter de rug. Een optreden wat niet zozeer hoge ogen gooide op het festival, maar gewoon simpelweg de complete show stal.Door de goede ontvangst van het optreden op Noorderslag was de verwachting voor deze cd erg hoog. De schijf bevat veertien nummers inclusief intro en outro en enkele van grote namen die bijdragen geleverd hebben zijn Paradox, GMB, Blaxtar en Bangbang. De intro is zoals vele intro’s waardeloos en klinkt alsof je per ongeluk een schoonmaak cd in je speler hebt gestopt en naar de instructies op dit schijfje gaat luisteren. Gelukkig is het tweede nummer wel pakkend. ‘She blew like trumpets’ klinkt een beetje alsof het door Relax gespeeld is en dat is niet vreemd aangezien Kyteman vroeger in deze band speelde. ‘Une Seule fois’ is een nummer met Franse tekst die door ReaZun gerapt wordt en het geheel klinkt een beetje als Manu Chao. Vergeleken met deze twee frivole nummers is het volgende nummer ‘No more singing the blues’ ineens een erg kaal blues nummer, alleen een piano en wat drums vormen de begeleiding van zanger Omar Soulay. Dit soort kale nummers komt vaker voor, op ‘Blow The Whistle On ‘Em’ wordt Blaxtar bijgestaan door droge drums, een slome beatbox en een fluitende Kyteman. En ook Bangbang krijgt op ‘Stand For Something ’ slechts begeleiding van piepjes en gekraak. In contrast met al deze minimalistische nummers staat het nummer ‘U-Town University’ waarin in korte tijd zoveel mogelijk geluiden en gasten gepropt lijken te zijn. Dit nummer wat bijna lijkt te gaan ontaarden in een kakafonie staat niet alleen bol van de muzikanten en noten, het belangrijkste is dat het plezier er vanaf druipt. Het hoogtepunt van de cd ligt halverwege als Kyteman zonder gast vocalen zich zijn echte kunnen toont en zijn trompet laat klinken. ‘Sorry’ is een zeldzaam melancholisch nummer waarin de kunde van Kyteman volledig tot zijn recht komt, kippenvel over heel je rug is het gevolg. Hopelijk brengt Kyteman in de toekomst meer van dit soort nummers uit.
Het is een zeer afwisselende cd geworden, minimalistische nummers, drukke nummers en veel verschillende stijlen wisselen elkaar af. Hierdoor is lastig om de stijl van Kyteman te definiëren of zijn hand te herkennen, maar zeker is dat deze jongen tot grote daden in staat is. Vooral de nummers waarin Kyteman trompet speelt zijn direct pakkend en smaken naar meer. De minimalistische nummers evolueren echter na meerdere luisterbeurten tot ware pareltjes en geven deze cd de perfecte balans en diepgang.
Atico - SupercityYvo Sprey (gitaar en zang) en Vincente Pino (gitaar) ontmoeten elkaar in 2007...
Hundred Year Flood - Poison De Amerikaanse band A Hundred Year Flood heeft het principe van een sfeer...