2009-02-20
Malcolm Holcombe is zeker ook in Nederland een redelijk bekende naam in de wereld van de rootsmuziek. Hij speelde afgelopen jaar nog op het bekendste Nederlandse americana festival, Blue Highways in Utrecht. Het gruizige stemgeluid van Holcombe is het meest in het oor springende facet van zijn muziek. De muziek staat eigenlijk ook in dienst van zijn stem en is sober en rauw. Ondanks dat Holcombe al ruim de vijftig is gepasseerd is, is hij vooral de laatste jaren het productiefst geweest. Gamblin’ House is het vijfde album (inclusief één EP) in krap zes jaar tijd. Weinig nieuws onder de zon op Gamblin’ House, maar dat is bij Holcombe een goed teken.De stem van Holcombe is waar mogelijk nog heser en nog rauwer geworden en zit ergens tussen Tom Waits en Mark Lanegan in. Muzikaal houdt Holcombe het meestal vrij klein en zijn het vooral de akoestische gitaren, banjo’s en mandolines die het geluid vormgeven. Een enkele keer, zoals in het ingetogen prijsnummer ‘Blue Flame’ wordt er een viool ingezet. Dit van melancholie doordrenkt nummer is prachtig in al zijn eenvoud. Zo af en toe overdrijft Holcombe zijn heesheid enigszins, zoals in de bluessong ‘Goin’ Downtown’ en het daaropvolgende ‘Evelyn’. Zeker in laatstgenoemde song gebruikt Holcombe wel erg opzichtig zijn hese stem, zodoende dat alle aandacht voor de muziek verslapt. Maar zolang Holcombe weet te doseren en zijn kenmerkende stem prima samengaat met de over het algemeen traditionele americana, is Gamblin’ House een prima plaat.
Tekstueel gaat het over gokken, drinken en hele basale dingen, kleine zaken in het leven die Holcombe al gelukkig maken. Of het is een oude radio of het gewoon zitten in de schaduw. ”I got plenty to eat, I got plenty to drink, I don’t need to think, When I’m in the shade, where it’s cool and green” uit ‘The Shade’ en meer is er niet nodig. Holcombe kan ook gewoon schaamteloos verliefd klinken, zoals in ‘From Lovin’ You’: ”Ev’ry lie that I told, Ev’ry liet hat I heard, can’t stop me from lovin’ you”.
De liedjes op Gamblin’ House zijn rauw en worden smaakvol ingekleurd door een stel oude americana rotten die hun vaak prima verstaan. Het is zeker niet vernieuwend wat Holcombe laat horen, maar daar is het americana genre ook wel eigen. Het is in het algemeen een genre dat immuun lijkt voor nieuwe trends en ontwikkelingen en daardoor ook een vaste groep aan liefhebbers blijft houden, die juist de authenticiteit van het genre koesteren. En die authenciteit is ook nu net de kracht van Holcombe. Bijna ouderwetse simpele, maar goede songs, maken van Gamblin’ House een sterk, maar niet overweldigend album.
Buraka Som Sistema - Black DiamondWaar 'Kuduro' officieel een Angoleese muzieksoort is, is het juist het...
Asobi Seksu - Hush Hush is alweer het derde album binnen drie jaar van het Amerikaanse duo...