Automatic Writing bevat vijf tracks, de meeste niet veel korter dan 10 minuten, die in Frusciante’s thuisstudio praktisch geheel live zijn ingespeeld. De tracks klinken over het algemeen dan ook als jams, waaraan zang en synthesizer later zijn toegevoegd. Opener ‘Dust’ zet direct de toon: een herhalende, stuwende baslijn op solide, groovende drums dient op deze donkere track als basis voor Frusciante’s schreeuwende gitaarsalvo’s. De steeds terugkerende melodielijn, afwisselend gevoelig en getergd gezongen, laat ook meteen horen dat Frusciante zich als zanger de laatste jaren enorm heeft ontwikkeld.
Opgetrokken uit een vergelijkbare basis, laat ‘Another’ vervolgens toch een geheel ander geluid horen. De prominente aanwezigheid van synthesizer, alsmede de surrealistische verzameling van bewerkte vocalen op deze track brengen het latere repertoire van Radiohead opvallend dichtbij. ‘The Sides’ heeft met de afwisseling van zang en gitaarsolo’s een compactere opzet dan de overige tracks, waarmee Ataxia nog het dichtst bij een klassieke songstructuur in de buurt komt. Meer nog is deze track echter een showcase voor Frusciante’s onnavolgbare gitaarspel, wat dan weer wel leidt tot een onnodige lengte van bijna 7 minuten. Tenslotte wordt met de twee epische slottracks weer teruggegrepen naar de uitgesponnen spacerock van de opener. Meer nog dan in ‘Dust’ laat ‘Addition’ een spannend en zwartgallig geluid horen en dompelt de luisteraar op enkele momenten onder in een golf van gitaarnoise en feedback. Ondanks deze geweldige oplevingen, draaft de band hier ook te ver door, zodat de aandacht tegen het einde van deze track aardig verslapt. Gelukkig herstelt Ataxia zich met de intense afsluiter ‘Montreal’, waar voor het eerst Lally op zang te horen is. Zijn desolate, bedwelmende stem brengt de band hier zelfs in de buurt van de onaantastbaar geachte God Machine, waarmee meteen het hoogtepunt van Automatic Writing wordt bereikt.
Ondanks dat de band, waarschijnlijk bewust, regelmatig op de rand van saaiheid balanceert, herbergt deze plaat ook meerdere schitterende passages. Diverse malen is ook duidelijk de genialiteit van Frusciante en de overige bandleden te horen. Dit kan echter niet verbloemen dat de muziek nog wat te vaak in herhaling valt zonder verrassende wendingen in dynamiek en tempo. De aan de jaren zeventig refererende spacerock van Ataxia zal dan ook lang niet aan iedereen besteed zijn. Zeker niet als je Frusciante’s “andere” band een warm hart toedraagt. Avontuurlijke luisteraars daarentegen, zouden na meerdere draaibeurten wel eens hun eigen parel kunnen ontdekken in Automatic Writing. En wellicht valt het een en ander in de nabije toekomst nog wat beter op zijn plaats, wanneer de andere helft van de 90 minuten aan reeds geschreven materiaal begin 2005 wordt uitgebracht. En het zal toch niet zo zijn dat Ataxia de minste tracks voor die “lastige tweede plaat” heeft bewaard?
Ro-Robot - UnequalNaast wat eerdere uitgaven komt de Enschedese Ro-Robot dit jaar met een...
One In A Million - One in a Million Op de cover van dit debuutalbum staan de vier jongens van One In A Million...