2009-02-05
Nog geen twee maanden geleden werd mij gevraagd het EP-tje V van ene Kim Janssen te recenseren. Aan het slot van die recensie gaf ik al aan uit te kijken naar Janssen’s debuut, en enkele dagen geleden plofte het debuut zowaar neer op mijn deurmat. Direct bij beluistering van de eerste song kon de eerste conclusie alvast worden getrokken: het warme, ingetogen geluid van de E.P. is gelukkig intact gebleven. Het verschil met V zit ‘m echter in de songs zelf. In tegenstelling tot V zijn de songs dit keer allemaal afkomstig uit de koker van de zanger zelf, en dit komt de zeggingskracht van de songs absoluut ten goede. Luister eens naar het prachtig aangrijpende ‘Sorry’, en je begrijpt wat ik bedoel.
Opgenomen in een studiootje dat gebouwd was in een oud verlaten treinstation in Housatonic, Massachusetts, heeft Janssen de liedjes bovendien prachtig ingekleurd met het daar aanwezige instrumentarium. Zelfs een sleebel behoorde tot de mogelijkheden, getuige ‘Let’s Pretend That I’m Being Honest’. Maar ook de band begeleidt hem uitstekend, en voorziet de songs van fraaie partijen. Zo tilt de pedalsteel in opener ‘Homesick And Hotelrooms’ de song naar een hoger plan.
Je moet wel enorm je best doen om de teksten van de songs goed te kunnen verstaan. Deze zijn namelijk niet altijd even goed verstaanbaar, omdat Janssen de neiging heeft binnenmonds te zingen. Je kunt ze overigens wel terugvinden in het begeleidende artwork van het album. De teksten blijken enorm persoonlijk te zijn. Enkele beschrijven bijvoorbeeld het leven dat Janssen leidde toen hij als jochie met zijn ouders heel Azië doorreisde. Eenzame nachten in hotelkamers, achtergelaten en verloren vriendschappen, liefdes op afstand etc., je vindt en hoort het tussen de regels door allemaal terug op het album. In combinatie met het intieme bandgeluid geeft het de luisteraar het gevoel dat hij hier een kijkje krijgt in de ziel van Kim Janssen.
Met name op de meest ingetogen momenten krijg je soms, heel soms, even het gevoel dat je naar Damien Rice zit te luisteren. En dat is absoluut als een compliment bedoeld. Het moge duidelijk zijn: Nederland heeft er met Kim Janssen een talent bij dat we mogen koesteren.
Eerdere recensies van Kim Janssen:
- 24-11-2008: V.
White Lies - To Lose my Life... White Lies is weer zo’n band van het Britse eiland waarmee het heel snel...
MC-Sillo - Ik Accepteer Sillo is een momenteel 18 jarige rapper uit Almelo. Producer en DJ BBH en...