2009-01-27
White Lies is weer zo’n band van het Britse eiland waarmee het heel snel gaat. Het debuutalbum To Lose My Life is nog maar amper uit en de band is zich al aardig in de frontlinie van de Britse pop het nestelen. Bij het schrijven van deze recensie komt er zelfs het bericht binnen dat de debuutplaat op nummer één is binnengekomen in de Britse charts. Met andere woorden, White Lies is de nieuwe belofte en zal hoe dan ook in Nederland snel aan bekendheid gaan winnen. En bij het horen van het album is dat niet eens vreemd. White Lies zet op To Lose My Life een heel volwassen geluid neer, dat duidelijk verankert zit in het New Wave geluid van de jaren tachtig en dan zijn de vergelijkingen ook al snel gemaakt. Dat het niet bijster origineel is maakt niet uit als de songs zo goed zijn als op To Lose My Life.De kenmerkend donkere baslijnen en repetitieve drums zijn bepalend voor het geluid van White Lies en doen vooral denken aan Joy Division en aan diens discipelen als Interpol of Editors. Vanaf opener en hitsingle ‘Death’ zijn de bedoelingen duidelijk. Slepende songs, in een donkere sfeer en die meestal net genoeg lucht binnen laten om zichzelf niet te serieus te nemen. De stem van frontman Harry McVeigh is sterk en houdt ergens het midden tussen, hoe kan het ook anders, Ian Curtis en David Gahan van Depeche Mode. De keyboards worden regelmatig ingezet en benadrukken de jaren 80 sound nog maar eens extra en onderscheidt de band ook wel van genregenoten als Editors of Interpol. ‘E.S.T.’ is daar een mooi voorbeeld van en laat ook horen dat de bewering alsof White Lies een kloon zou zijn van Interpol of Editors niet helemaal klopt. White Lies lijkt juist beïnvloed door een breder scala aan bands uit de jaren 80. Het eerder genoemde Depeche Mode lijkt misschien wel de grootste invloed te zijn voor White Lies.
White Lies brengt gelikte pop, die goed in elkaar steekt en waarbij de songs bijna allemaal sterk zijn, maar die soms ook wat al te geproduceerd klinken. Bombastische strijkers (zoals in afsluiter ‘The Price Of Love’), galmende synthesizers (zoals in bijna alle songs) en een bijzonder clean en strak geluid, maakt dat White Lies uiterst professioneel klinkt, maar ook wel wat steriel. Het is soms té perfect en zodoende wordt de muziek af en toe zielloos en dat is jammer, want hoe dan ook is White Lies bijzonder getalenteerd. De songs zitten goed in elkaar en de melodieën zijn vaak sterk en daarmee is To Lose My Life ook een prima album geworden, dat alleen op momenten verzandt in een al te dichtgesmeerd geluid.
Crimfall - As the Path UnfoldsHet is ongelooflijk hoeveel metalbands uit Finland komen. Crimfall is weer...
Kim Janssen - The Truth is, I'm Always Responsible Nog geen twee maanden geleden werd mij gevraagd het EP-tje V van ene Kim...