De cd trapt in ieder geval lekker af met ‘Crawling’ en de eerste belofte wordt daarmee ingelost; de zanger klinkt inderdaad boos. Het nummer zelf klinkt gevarieerd, maar tegelijkertijd zijn niet alle ritme- en tempowisselingen even logisch. Dat geldt eveneens voor ‘Label Me’. Met ‘A Fool’s Faith’ en ‘Another Face’ laat New Morality haar punk-kant zien, maar over het algemeen kun je stellen dat de band eerder dichterbij het gewone rockgenre blijft, zij het de vrij stevige variant daarvan. Op de track ‘Both Worlds’, tevens het laatste nummer van de cd, zijn de gastvocalen te horen van Martijn van den Heuvel, zanger van No Turning Back. Het vormt een welkome afwisseling na tien nummers. De zanger legt namelijk weinig variatie in zijn stem, waardoor de emotie verloren raakt. Dat geldt in feite ook voor de gehele mix, het klinkt allemaal erg platgeslagen en daardoor komt de band niet helemaal uit de verf. Maar dat is anderzijds reden temeer om New Morality live te gaan bekijken. En dat doen naar verluidt een hele hoop mensen, getuige de vermelding van een ”huge grassroots following” en de fraaie concertfoto aan de binnenkant van de digipack. Maar ja, een goede live-band is ook gebaat bij een goede cd, en die ontbreekt helaas nog.
The Whitest Boy Alive - RulesIs Erlend Øye een genie? Een multitalent is ie in ieder geval wel. De Noor...
Spawn - Hosdroplos De naam Spawn zal de meeste mensen in eerste instantie niet zo veel...