2009-03-16
Ben Kweller maakte tot op heden drie albums met middle-of-the-road popmuziek. Op Changing Horses slaat hij een wat andere weg in en is het vooral wat gezapige countryrock dat de klok slaat. Songtitels krijgen ineens een quasi melancholische strekking mee en dit levert titels als ‘Gypsy Rose’, ‘Ballad Of Wendy Baker’ of ‘Homeward Bound’ op, passend binnen het country-idioom waarop Kweller op dit album aanspraak doet. Het is redelijk zoetsappig, soms slaapverwekkend, vaak ook te bedacht en vooral ook niet overtuigend. Changing Horses is dus maar een matig album dat weinig origineel en beklijvend is. Kweller maakt doorsnee countryrock, die maar soms echt kan boeien. Op de betere momenten doet hij enigszins denken aan Ryan Adams, maar dan met minder goede songs en minder kenmerkende zang. Het is niet eens slecht, maar het mist echt goede en originele ideeën om te kunnen overtuigen. Het is natuurlijk duidelijk waar Kweller de inspiratie vandaan haalt voor dit countryrock album. Gram Parsons is nooit ver weg en de countryrock die Kweller op Changing Horses laat horen zit op zich ook kwalitatief prima in elkaar, mede dankzij de inspanningen van de excellerende Kitt Kitterman op dobro en pedal steel. Daarnaast is de zang prima in orde, maar het is allemaal te netjes binnen de lijntjes en dit countryrock kunstje is al heel vaak heel veel beter gedaan.
Men haalt een pedal steel en een dobro van stal en men kan lekker country gaan maken, moet Kweller gedacht hebben, maar er is in dit genre meer nodig om te kunnen overtuigen. Toch laat Kweller een enkele keer horen wel degelijk beklijvende liedjes te kunnen maken. Zo is afsluiter ‘Homeward Bound’ een prima song, die melancholisch en weliswaar zoetgevooisd is, maar ook zeker smaakvol. Opener ‘Gypsy Rose’ doet ook nog het beste vermoeden. Een lekker zeurderig gezongen nummer, dat ook in het oeuvre van iemand als Lucinda Williams niet had misstaan. Maar tussen die opener en het slotstuk zitten teveel niemendalletjes, meestal in essentie softpopliedjes die worden opgeleukt met enige country elementen. ‘Fight’ is een nog een lichtpuntje, dat terug verwijst naar de oude vertrouwde Amerikaanse folk in de tijd van Pete Seeger. ‘Hurtin’ You’ is een voorbeeld van zo’n doorsnee popnummer waar een pedal steel aan wordt toegevoegd om het country te laten klinken. Zo is Changing Horses gewoonweg een middelmatig album geworden dat op momenten kan boeien, maar te weinig een eigen smoel heeft om een album lang te kunnen beklijven.
Reel Big Fish - Fame, Fortune and Fornication Reel Big Fish heeft haar naam al ruimschoots gevestigd in de ska scène en...
The Whitest Boy Alive - Rules Is Erlend Øye een genie? Een multitalent is ie in ieder geval wel. De Noor...