2009-03-03
Als je als muzikant graag wil dat je luisteraars aandacht besteden aan je teksten, is het handig om ervoor te zorgen dat ze goed te verstaan zijn. Het klinkt misschien wat flauw en zeikerig om dit over een hardcore band te schrijven, maar volgens de biografie van Defeater wil de band haar luisteraars zeker wel wat meegeven. Om gitarist Jason Maas te quoten: “I wanted to make a record that you could get into, even if for some reason you don’t care about the meaning behind the lyrics, but at the same time I wanted to make sure the listener at least knows that there is more going on lyrically than a bunch of non-interconnected thoughts and emotions.”Defeater werd in 2004 gevormd en het afgelopen jaar aangesterkt tot de huidige bezetting. Aan de eerste alinea’s van deze recensie mag toch wel worden toegevoegd dat deze band niet alleen proberen iets zinnigs te melden in haar teksten, maar ook met praktisch idealisme wel uit de voeten kan. Zo touren ze rond in een converted veggie van, waarvan de motor draait op olie uit GFT-afval. Drummer Andy Reitz is één van de eigenaren van GREENVANS, een bedrijf dat zulke busjes aan andere bands verhuurt. En ook het vermelden waard is dat hun album Travels eerder uitkwam op Topshelf Records. Om geen materiaal te verspillen, werd besloten dat de eerder gedrukte albumhoezen nog prima gebruikt konden worden, wanneer een klein stickertje met het logo van Bridge Nine over het oude logo geplakt zou worden.
Defeater betekent zoveel als ‘verslagene’ en klinkt als een groep in het nauw gedreven muzikanten, die zoveel mogelijk herrie probeert te maken. Van een beetje opbouw is eigenlijk geen sprake; vanaf de eerste seconden wordt er keihard tegenaan geramd – en geschreeuwd. Dat kan natuurlijk zijn charme hebben, maar Travels kent dan weer zo weinig adempauze, dat je het er als luisteraar zelfs benauwd van krijgt. Hoewel één van de nummers de titel ‘Everything Went Quiet’ draagt, lijkt er vooral tegen die stilte gevochten te worden. De tweede helft van de track ‘Prophet in Plain Clothes’ bevat – zowaar – een akoestisch liedje, dat grappig genoeg bijna klinkt alsof Conor Oberst ook nog even een kijkje is komen nemen in de studio. Alsof dit bewijs van het beheersen van het wat subtielere gitaarwerk wel weer genoeg was, wordt er op de rest van de plaat weer flink tegenaan gebeukt, waardoor het ‘bonusnummer’ halverwege wel een beetje tussen wal en schip belandt.
Voor de liefhebber van het stevigere – hier en daar ook melodieuze – gitaarwerk en een muur van drumsalvo’s is dit een prima album. Wie op zoek is naar wat positiviteit in de wereld kan beter een busje huren bij GREENVANS, teksten als ‘I am no one / I am nothing / I am a never to be / What’s left for me?’ (in het afsluitende nummer ‘Cowardice’) zullen de gemiddelde puber met een winterdepressie in ieder niet doen opbeuren.
Victoria Hart - The Lost GershwinLaten we beginnen met hoofdrolspeler nummer 1, George Gershwin. Hij was een...
Robyn Hitchcock & The Venus 3 - Goodnight Oslo De naam Robyn Hitchcock zal bij weinig mensen een belletje doen rinkelen,...