2009-03-07
Het Britse Pure Reason Revolution werd in Engeland al kort na het uitkomen van het debuut The Dark Third in 2007 uitgeroepen tot The missing link between Pink Floyd and the 21st Century. Nu zijn we wel gewend dat in Engeland de ene na de andere band gehyped wordt, toch moet je het als band maar weer waar zien te maken. Feit is dat het viertal een bijzonder fraai debuut had opgenomen waar invloeden van bands als Pink Floyd en vooral Porcupine Tree duimendik bovenop lagen. De atmosferische, licht psychedelische rock viel vooral op door de opvallende zanglijnen van Jon Courtney (tevens gitarist en songschrijver) en bassiste Chloe Alper. Twee jaar na het bewierookte debuut ligt nu de opvolger Amor Vincit Omnia klaar. De titel betekent zoiets als de liefde zal alles overwinnen. Degene die verwacht dat dit nieuwe album een logisch vervolg op The Dark Thirdis zal bij eerste beluistering nogal verrast zijn. Veel elektronica en ouderwetse piepjes en bliepjes voeren de boventoon. Na een aantal luisterbeurten blijkt dat de muziek niet eens heel veel afwijkt van die van het debuut, alleen liggen de accenten op andere plaatsen. De fraaie meerstemmige zang van Courtney en Alper, de grootste attractie van de band, is gelukkig ongemoeid gebleven. Wel is de nadruk dus meer op het elektronische bestanddeel van de muziek gelegd. Die elektronica was op de eerste plaat ook al aanwezig, maar was wat weggestopt in het wollige totaalgeluid.
In album opener ‘Les Malheurs’ laat Courtney zijn Depeche Mode tic de vrije loop. Dit is een snel dansbaar liedje met geprogrammeerde drums, veel synthesizer en natuurlijk die mooie zang. Het nummer zou zomaar een grote hit kunnen worden omdat het zich direct in je hoofd nestelt en daar niet meer weg te krijgen is. ‘Victorious Cupid’ en ‘Keep Me Sane/Insane’ neigen nog het meest naar het geluid van het debuut. Het intense ‘Deus Ex Machina’ is bijna een industrial metal nummer met dwingende zang van Courtney en mag gerust het beste nummer van het album genoemd worden. Het door Kraftwerk beïnvloede ‘Disconnect’ lijkt in het begin wat overbodig maar heeft wat tijd nodig en blijkt uiteindelijk een sterk nummer, evenals het negen minuten durende groeibriljantje ‘The Gloaming’ wat stukje bij beetje haar schoonheid prijs geeft.
Pure Reason Revolution heeft het gewaagd om van het verwachtingspatroon af te wijken en een gedurfde plaat opgenomen. De band verdient daarmee een dikke pluim voor getoonde moed en laat op deze manier alle mogelijkheden voor de toekomst open. Waarschijnlijk is de band voor liefhebbers van het eerste album wat teveel afwijkend geworden, maar men gaat hier ongetwijfeld zieltjes mee winnen.
Eerdere recensies van Pure Reason Revolution:
- 19-02-2007: The Dark Third.
Ratz - Voor JouNaar eigen omschrijving maakt het uit Tilburg afkomstige Ratz...
Most Unpleasant Men - Nothing Moves Slower Het gonsde al een paar jaar in Utrecht en omstreken omtrent de mannen van...