2009-03-03
Het maakt je baan als recensent een stuk makkelijker wanneer je een band in een hokje kan plaatsen. Je kan vergelijkingen trekken met collega-bands en de lezers een alternatief bieden op wat zij al leuk vinden. Heel soms, zijn er artiesten die zich minder makkelijk in een hokje laten plaatsen, omdat ze een uniek eigen geluid bezitten. Bij Thursday ligt dit echter net iets anders. Deze band laat zich niet in een hokje plaatsen omdat zij het presteren op elke cd weer compleet anders klinken. Common Existence is hier geen uitzondering op.Toch heeft deze band uit New Jersey ook enkele handvatten. De band is actief binnen het genre ‘post-hardcore’ en als rode draad door alle albums loopt de stem van frontman Geoff Rickly. Een zanger met een unieke en zeer herkenbare stem. Los hiervan blijft Thursday maar een vage band die maar niet lijkt te weten wat ze nou willen.
We treffen hier tevens ook niet Thursday in hun beste doen. Common Existence klinkt als een lange, zeurderige en rommelige plaat. Een plaat waarin je alle kanten op wordt geslingerd zonder dat je de daadwerkelijke krachten voelt. Een soort van grote kermisattractie die lang niet zo spannend blijkt te zijn als dat hij deed vermoeden.
Het album begint nog goed met nummers als ‘Resuscitation of a Dead Man’, maar bij ‘Last Call’ wordt het al snel rommelig. Ook de vocals zijn bij Thursday wel eens beter geweest dan op Common Existence . Na vijf nummers kakt het album nog even in met ‘Time’s Arrow’, een rustig nummers, om daarna de hobbelige rit naar het einde van de plaat voort te zetten.
Het wordt tijd voor Thursday om eens gezicht te tonen, het eigen ware gezicht. Wat we nu van Thursday hebben gezien en kennen is een reeks van gezichten die telkens een ander geluid hadden en dat maakt het verwarrend en moeilijk om deze band echt te kunnen waarderen. Al zullen er genoeg zijn die de band juist waardeert om deze reden.
Black Top - Rough 'n GrittyVoor ze in 2007 besluiten om samen te gaan spelen verdienen de leden van het...
Hatebreed - Live Dominance Hatebreed timmert al sinds 1994 aan de weg. De Amerikaanse band smeedt...