Tegelijkertijd met het opzetten van The Afterlife stort de zon naar beneden. Alles is donker en de levenden zijn eigenlijk de doden. Van een band die zijn naam leent aan het voortleven van de doden moet je geen meezingers verwachten. Met donkere arrangementen, vooral op piano, zuigt de cd alle zomer uit je weg. Zangeres Jennifer Charles hoeft niet krachtig te zingen om te overtuigen. De lust waarmee ze zingt maakt gevoelens los die je normaal zo diep mogelijk weg probeert te drukken. Net op het moment dat de soms kreunerige zang teveel wordt gooit gitarist Oren Bloedow er een dosis muziek in die de nummers tot een climax brengen. Dat hoogtepunt vinden ze op verschillende instrumenten. Een saxofoon tilt het nummer "How We Die" richting jazz. Of de elektrische gitaar in "Ashes in Winterlight" dat de hoofdletter r in rock-noir zet.
Na het luisteren van The Afterlife kan de zomer je gestolen worden. Zulke prachtige melancholische, rock noir verdient een gepaste weersomstandigheid. De perfecte samensmelting van muziek en vocalen maken dit album tot een parel. Niet voor niets is Elysian Fields legendarisch in de underground en hebben ze een trouwe fanschare. Eigenlijk zou deze plaat de band enorme waardering moeten opleveren, maar dat zou de cult status niet ten goede komen. Ach wat kan ondergetekende het ook schelen, The Afterlife is één van de beste platen van dit jaar tot nu toe. Cult is nog nooit zo cool geweest.
The Sheer - Here and Now and Long BeforeSoms vraag je je af, waar het mis is gegaan met bepaalde bands. The Sheer...
Thin Lizzy - Still Dangerous Thin Lizzy ’s dubbele liveplaat Live And Dangerous wordt vaak gezien als...