2009-03-16
Morrissey is niets minder dan een levende legende met een inmiddels indrukwekkend oeuvre. Grootste furore maakte hij in de jaren ’80 met The Smiths. Vooral zijn tekstuele inspanningen, vaak gevat in bijtend cynisme, baarde opzien en deed zijn fanschare groeien. Vanaf eind jaren tachtig doet Morrissey het solo, in ieder geval zonder The Smiths. Years Of Refusal is zijn tiende solo-album en is zeker niet zijn slechtste, maar ook niet zijn beste. Morrissey is altijd omgeven gebleven door een enorme mystiek en de vraag waar velen zich over gebogen hebben is in hoeverre de Morrissey uit de songs overeenkomt met het werkelijke leven en zijn van Steven Patrick Morrissey. In een biografie van Paul Morley, bijgevoegd bij het album ter informatie voor recensenten, doet Morley een poging. Hij is niet wie je zou denken dat hij zou zijn, beweert Morley en zegt dat door middel van Morrissey’s teksten en zijn mysterieuze houding in de media hij een afstand creëert tussen hem en de rest van de wereld. Met dat in het achterhoofd krijgt bijvoorbeeld een zinsnede uit ‘That’s How People Grow Up’: ”So, yes, there are things worse in life than never being someone’s sweetie, that’s how people grow up, as for me, I’m OK, for now, anyway.” toch een wat andere betekenis. Is Morrissey nu echt de man die jaren tevergeefs op zoek is geweest naar liefde en die nooit gevonden heeft, of heeft de echte Morrissey wel geluk in de liefde?
Het blijft een nauwelijks te doorgronden fenomeen, die als geen ander in zijn teksten weet te spelen met gevoelens en ironie, zonder dat de toehoorder altijd weet wanneer het om echte gevoelens gaat of wanneer het ironie is. Op Years Of Refusal weer genoeg van dat soort tekstfragmenten. Het album begint ongemeen stevig voor Morrissey begrippen met ‘Something Is Squeezing My Skull’. Dit is even wennen, de finesse is weg en het is vrij rechtoe rechtaan rock die we hier voorgeschoteld krijgen. In het vierde nummer van het album en tevens eerste singel krijgen we voor het eerst Morrissey op zijn best te horen. ‘Im Throwing My Arms Around Paris’ is een Morrissey grand cru. Een melodramatisch refrein en het bijtende cynisme, waarmee Morrissey zich wederom wegzet als een persoon die maar geen liefde mag ontvangen. Hij zingt in het refrein: ”I’m throwing my arms around Paris because only stone and steel accept my love”. Deze song zou niet misstaan tussen het beste werk van The Smiths.
Over het geheel genomen mist Years Of Refusal goede muzikale ideeën. De teksten van Morrissey verdienen betere en ingenieuzere muziek, het is af en toe te standaard en te vlak. ‘When I Last Spoke To Carol’ heeft met de mariachi trompetten en typisch western ritme wel een wat minder standaard benadering en dat doet de song goed. Maar dat is op Years Of Refusal een uitzondering. Op zulke momenten zou je hopen dat de muzikale wapenbroeder van Morrissey ten tijde van The Smiths, Johnny Marr, of iemand van vergelijkbaar niveau Morrissey kon bijstaan en vooral het muzikale gedeelte interessanter zou maken, dan pas zou Morrissey weer echt een meesterwerk kunnen maken.
Beirut - March of the Zapotec / Realpeople: Holland)Vol verwachting was uw recensent in afwachting van de nieuwe Beirut . Na het...
Concrete Block - Life is Brutal Afgelopen week viel er een cd op de deurmat, waarbij de cover direct...