Laten we beginnen met March Of The Zapotec. Dit zijn zes nummers met bijna alleen maar blaasinstrumenten en wat sporadische zang. Deze EP is vooral geïnspireerd op een trip naar Mexico waar Beirut muziek maakte met The Jimenez Band. Allemaal leuk en aardig, maar dit keer slaat Beirut de plank toch wat mis. Het getoeter is inspiratieloos, lijkt nergens heen te gaan en van een echt liedje is bijna nooit sprake. En dat is nu juist wat Beirut zo sterk deed op zijn voorgaande werk. Wereldse elementen integreren in de muziek en het dan toch nog echte songs te laten zijn. Dat lukt op March Of The Zapotec maar zelden.
En dan is er nog, Realpeople: Holland, deze tweede EP telt een vijftal elektronische tracks en sluit af met een instrumentale dancetrack, ‘No Dice’, die bijna lachwekkend slecht is en goed zou passen als soundtrack bij een foute Japanse computergame, voor kinderen vanaf 6 jaar. De overige vier nummers op deze EP zijn ook niet de moeite. De zeurderige zang in combinatie met de computergestuurde klanken werkt simpelweg niet. ‘The Concubine’ is nog redelijk genietbaar, maar ook niet meer dan redelijk.
Deze dubbel EP lijkt op een alles een tussendoortje, met wat materiaal dat Beirut nog had liggen en is geenszins een waardige opvolger van zijn vorige twee succesvolle albums. Hopelijk komt er snel een volledig nieuw album van Beirut, waarmee hij weer terugkeert naar de Wereldse pop van zijn eerste twee albums.
Dälek - Gütter Tactics Dälek is met recht de grondlegger van de experimentele hiphop te noemen....
Morrissey - Years of Refusal Morrissey is niets minder dan een levende legende met een inmiddels...