2009-04-09
De naam Juliette Commagère zal weinig belletjes doen rinkelen. Ze is frontvrouwe van indie/dance/rock band Hello Stranger en de levenspartner en bandmaatje van Joachim Cooder en daarmee de schoondochter van Ry Cooder. Ze is daardoor binnenkort ook in Nederland te bewonderen, in een zaal die normaal niet voor haar zou weggelegd zijn. Ze is namelijk support-act van Ry Cooder & Nick Lowe, bij hun concerten in Koninklijk Theater Carré. Queens Die Proudly is haar eerste solo-album en moet bewijzen of Commagère iets te zoeken heeft in de voetsporen van haar illustere schoonvader. Commagère blijkt een absoluut talent te zijn, met pakkende songs, prima stem en voegt aan haar popsongs precies genoeg wereldse elementen toe om het interessant te houden.Ze is geen volslagen onbekende, zeker niet in de Verenigde Staten. Ze was met haar band support-act van de Foo Fighters, werkte mee aan het solo-album van Tool’s zanger Maynard en schreef ondertussen nummers voor een solo-album. Vanaf opener ‘Hearts’ wordt de toon gezet, een soort van didgeridoo-klanken stuwen het nummer voort en het nummer is mysterieus en wordt knap opgebouwd. En zo zit eigenlijk het hele album in elkaar. Met Commagère soms ingetogen en een andere keer uitzinnig, met de ene keer summiere pianoklanken en een volgende keer een bijna volledig symfonieorkest. Als je schoonvader dan Ry Cooder heet, dan mag een slidegitaar natuurlijk niet ontbreken op jouw album. Op het prachtig dromerige ‘Nature Of Things’ mag hij zijn ding doen en doet dat met verve.
Commagère komt zelf ook uit een muzikaal gezin, haar vader is producer van klassieke albums en haar broer, Robert Francis, bracht vorig jaar een bejubeld singer/songwriter album uit. Al die invloeden lijken terug te komen op Queens Die Proudly en toch weet Commagère die veelheid aan invloeden goed te kanaliseren. De productie is bij vlagen weldadig, maar laat het album nog net genoeg ademen. Commagère maakt een tijdloos album, dan intrigerend, dromerig, spannend en niet altijd goed te plaatsen is. Bjork, Kate Bush, maar ook de Scandinavische zangeressen als Lykke Li, of Nina Kinert, kunnen allemaal als referentie dienen, maar nergens doet Commagère hun kunstje na. Het album is eclectisch, zonder dat het er te dik boven op ligt.
‘The Big Muddle’ is groots en eindigt in een finale met strijkers en blazers. ‘Berceuse’ is dan weer ingetogen en wordt vooral gedreven door eenvoudige pianoklanken. Daarna volgt het dromerige en bijna psychedelische ‘Wait Until Spring’ dat vooral elektronisch is en de finale van Queens Die Proudly inluidt. ‘Skyscraper’ gaat richting dance en doet ook wat denken aan Moloko en Roisin Murphy, maar dan wereldser. Hoe dan ook is Queens Die Proudly een bijzonder knap en tijdloos album, dat een groot publiek verdient. En met dit album zal ze zeker geen slecht figuur gaan slaan als support-act in Carré.
Too Hip For The Room - Never Like This Before Too Hip For The Room is met tien muzikanten een uitgebreid en Nederlands...
Fishbone - Fishbone Live Fishbone wordt dit jaar 30. In deze lange tijd varieerde de band van echte...