De plaat opent met ‘Let’s Have An Earthquake’. Een bombastisch intro met een gesproken tekst, gevolgd door enkele beatdown riffs. Dan gaat het tempo wat omhoog in ‘Into Hell’s Mouth We March’. Dit is een melodische track die toch behoorlijke aardig klinkt, totdat de band moshinvloeden toelaat. De chaos die tijdens die break ontstaat doet afbreuk aan de rest van het nummer. Dit minpunt komt vaker voor op de plaat. ‘The Same Graceful Wind’ heeft wat meer trage stukken en de cleane zang bereikt hier het softy top-niveau. Ook dit komt meer voor op de plaat en de band slaat hiermee de plank mis. Het is allemaal net teveel van het goede of het is het allemaal net niet. Ook de afwisseling tussen de twee zangers, iets dat ik vaak überhaupt al storend vind, zit bij Vanna niet helemaal lekker.
Bij de vierde track op de plaat, ‘Like Changing Seasons’, begint de verveling toe te slaan. De band is duidelijk van het kaliber dertien in een dozijn. Het is allemaal erg cliché. Het enige nummer waarvan ik nog even op keek was Safe To Say. Dit nummer bevat geen cleane zang en bevat een aantal behoorlijk ruige riffs. Voor de liefhebbers van het genre zal deze plaat best als opvulling van de verzameling kunnen fungeren. De band brengt met de middelmatige combinatie van emo-, mosh- en postcore echter niets nieuws.
Heston - StorytellerEr valt natuurlijk wat voor te zeggen om je meest toegankelijke, meest poppy...
Keith - Vice and Virtue Het beste bewaarde geheim van Manchester. Zo wordt Keith genoemd. Deze band...