Interpol - Antics Recensie op Podiuminfo

2004-10-13 De fratsen van Interpol waren meer dan welkom, toen zij aan kwamen zetten met debuut ‘Turn on the Bright Lights’. De vier heren, strak in het pak, zetten even de tijd terug naar begin jaren 80, en deden alsof Joy Division nooit opgehouden was. En dan te weten dat ze nog eens uit New York kwamen ook. Want hoe kon een band, die uit een stad komt waar ook Radio 4, LCD Soundsystem en TV on the Radio vandaan komen, dat typisch Engelse geluid produceren? Zelfs de naam van zanger Paul Banks was zo Brits als lauw bier en thee met melk. Dat dat min of meer gedaan werd door Joy Division te kopieëren, maakte niet uit: het jatten was zo goed gedaan, dat het met de mantel der liefde werd bedekt.

De plaat, zo donker als New York ten tijde van de Blackout, werd na enige aarzeling massaal opgepakt in Nederland en dat leverde intense optredens op op Lowlands en Metropolis.
Na krap een jaar staan de heren weer te trappelen om hun nieuwe plaat ‘Antics’ aan het publiek te laten horen. Dat het een moeizaam proces was, liet zanger Banks al tijdens het opnameproces weten. En dat is te horen op de nieuwe cd.

Veel veranderd is er niet. De bleke koppies van de heren voelen zich nog steeds het best thuis in het donker. Maar deze keer is er niet alleen de verlammende depressie, woede op zichzelf, verbazing over het onrecht en onmetelijk verdriet die doorschemert door de muziek. Deze keer klinkt door de nummers ook verbittering, verlamming, acceptatie en een zekere weerstand door. Waar op ‘Turn on the bright lights’ nog regelmatig naar een climax werd toegewerkt, daar wordt nu rechtdoor gegaan. Met het herhalen van bepaalde gitaarloopjes wordt een bezwerend effect bereikt, wat de intensiteit versterkt. Nadeel hiervan is wel dat sommige nummers wat eenvormig klinken, en je af en toe het gevoel krijgt dat je naar het zelfde nummer zit te luisteren.

Bijkomend gevolg is dat er niet echt uitschieters op het album staan. Waar de break en de climax van ‘NYC’ op ‘Turn on the Bright Lights’ menigeen tranen in de ogen en kippenvel op de armen gaf, daar is nu vooral een onderhuidse spanning merkbaar. Nu komt er geen climax meer in de vorm van een huilbui, maar blijft het verdriet opgekropt, wat de woede alleen maar groter maakt. Dit is goed te horen in de nieuwste single ‘Slow Hands’, waar er stevig gas wordt gegeven en er flink ritmisch doorgestampt wordt. Desondanks weet Banks met een enkele tekstregel als ‘Can’t you see what you've done to my heart and soul?/It’s a wasteland now’ wel onmiddelijk in je ziel te snijden.

Nog steeds is Interpol een meester in het muzikaal vertalen van een depressie. Dat is niet veranderd. Maar waar bij het debuut nog af en toe bevrijdend kon worden gehuild, daar wordt nu op de onderlip gebeten en blijft zo de opgekropte spanning aanwezig. Daarmee kent ‘Antics’ weliswaar minder dieptepunten, maar dankzij de eenvormigheid ook minder hoogtepunten. Antics is meer een stap in de breedte dan in de diepte.

Recensent:Jasper van Vugt Artiest:Interpol Label:EMI Music