2009-04-22
Bjorn Dixgård, leadzanger en naamgever van Mando Diao kreeg in zijn droom de bandnaam door, zonder te weten wat het betekende. Gedreven als ze waren, in 2002, zo komen ze in 2009 terug na een tijdje van rust en solocarrières. Groter en meer uitgekristaliseerd dan voorheen. Voor het vijfde album van de band, Give me Fire!, heeft de band veel televisie en Tarantino films gekeken en de handen ineengeslagen met een Zweedse hiphop-producer.Wat de band goed geleerd heeft te doen is het combineren van verschillende stijlen. Hitsingle ‘Gloria’ herinnert aan vervlogen tijden (60s en 70s) dankzij zowel Bjorn’s volle levensrijke stem als de strijkers die het nummer de emotie en dramatiek meegeven die het enorm memorabel maakt. ‘Dance with Somebody’ is weer heel andere koek. Een soort sombere new-wave met pompende bas en gepingel nemen je mee naar de 80s. Universeel voor beide nummers is de diepte die zanger Bjorn meegeeft. Ja, hij is zelfs in staat tot The Doors-achtige praktijken met zo’n stem. Een gedateerd 70s nummer is ‘Maybe just Sad’ krijgt een enorme charme mee, stampnummers zoals de titeltrack dragen een verscheurende bezieling mee. Het is niet dat de andere bandleden hier niks aan toevoegen. Het staccato gedrum van drummer Samuel Giers beukt lekker door en zonder gitarist was Mando Diao nergens. Dat we hier met een blijver te maken hebben wordt nog duidelijker op sluipende ‘High Heels’. Je ziet ze als het ware voor je, de high heels in een striptease (of iets dergelijks) uit een Kill Bill.
Toch is het niet allemaal 100% geweldig. Tijdens het tweede gedeelte van het album blijkt het toch onmogelijk om een knaller van een album te maken zonder dat er ook minpunten zijn. De intrede van zeurderigheid begint met ‘Go out Tonight’ en wordt extra kracht bijgezet tijdens miskleun ‘Crystal’. De dunne scheidslijn tussen dramatiek en zeurderigheid wordt hier maar al te duidelijk. Alsof we met een andere band vandoen hebben vallen beide nummers ongelofelijk tegen. Gelukkig geven meer uptempo nummers als ‘Come on Come on’ toch weer een positieve draai aan het geheel en laat zien dat een eenvoudig en vaakgebruikte slogan toch nog kracht heeft.
Mando Diao gaat een stapje hoger met dit nieuwe album. Veel leuke nummers met verschillende stijlen. Gelikt, maar vooral lekker klinkend. ‘Gloria’ als ultiem hoogtepunt en ‘Crystal’ als ultiem dieptepunt. Een mooi enerverend album waar ze trots op mogen zijn.
Leo Gstrein - Strange Ways to Save the WorldVoor pop/rockminnend Den Haag en omstreken is Leo Gstrein al jaren een...
Sarke - Vorunah Het Noorse Sarke is een samenwerkingsverband tussen Sarke en Nocturno...