2009-04-27
Een recensie schrijven overProvidencehet nieuwe album van Callistois niet de makkelijkste klus. Het schijfje draait gestaag zijn rondjes, maar met de tekst wil het maar niet vlotten. Een leeg scherm staart hatelijk naar ondergetekende die maar één woord kan bedenken voor dit album: verslavend. Omdat u daar natuurlijk geen genoegen mee neemt, gaat uw recensent toch maar proberen iets zinnigs over deze plaat te zeggen.Callisto is een Finse band die vanaf de oprichting in 2001 in het post-rock of postcore genre wordt ondergeschoven. Hokjes die de band slechts gedeeltelijk recht doen. De muziek van Callisto is het best te beschrijven als een atmosferische vorm van doommetal, waarbij heftige gedeelten worden afgewisseld met lange rustige progrock achtige stukken. Op het eerste album van de band was het nog mogelijk om de band te vergelijken met Cult Of Luna, maar omdat gaandeweg de stijl rustiger is geworden gaat de vergelijking op dit derde album enigszins mank. De uitbarstingen zijn er nog wel, maar afgepast en de rustige stukken hebben de overhand. Toch heeft de plaat een bepaalde onderhuidse spanning, waardoor je constant het idee hebt dat die uitbarstingen op punt van uitbreken staan. Soms waart het desolate gevoel rond dat bands als Primordial en Candlemass ook oproepen, iets dat voor een gedeelte toegeschreven kan worden aan de dragende, bijna declamerende, zang van Jani Ala-Hukkala. Deze jongen is nieuw in de band gekomen om de vocalen voor zijn rekening te nemen zodat gitarist Markus Myllykangas zich meer op zijn instrument kan richten. De band kan hiermee op creatief vlak ook meer kanten op.
Soms roept de band een jaren zeventig gevoel op dat in ‘Stasis’ vooral in de rustige stukken duidelijk naar voren komt. In ‘New Canaan’ horen we een trompet als dragend instrument, wat het nummer een bijzonder droevige sfeer meegeeft. In ‘Where The Spirits Tread’ zit de band enigszins in de sferen van het Noorse 3rd And The Mortal (zonder zangeres natuurlijk). Het prachtige ‘Dead Weight’ begint in een iets hoger tempo wat de afwisseling ten goede komt. Verder dient nog het subtiele toetsenwerk genoemd te worden wat wel iets weg heeft van de manier waarop Opeth haar toetsen in de muziek integreert.
De tien songs duren allemaal vrij lang waardoor het album 68 minuten klokt. Een hele zit, maar omdat de muziek je naar binnen zuigt is die tijd zo voorbij en zoekt je vinger de play knop direct weer op. Lichte kost is het niet het wat Callisto ons voorschotelt, maar wel muziek van een weergaloze schoonheid die ook liefhebbers van Neurosis, Pelican, Isis en natuurlijk Cult Of Luna zou moeten aanspreken.
Dark the Suns - All Ends in SilenceFinland staat bekend om de vele metal bands uit het land. Voor bands als...
Riverboat Gamblers - Underneath the Owl De punkrock formatie Riverboat Gamblers is in Nederland amper bekend,...