2009-04-24
Peter is de naam, Peter Doherty, met wat fantasie klinkt het zelfs wat bekakt Engels. De toevoeging van de ‘r’ in zijn naam moet het verschil maken tussen het grote talent die altijd meer junk dan muzikant zal blijven en de hernieuwde singer/songwriter die vooral om zijn muziek vermaard zal zijn. Grace/Wastelands is een zeer redelijke poging van een persoon die door een groot deel van de muziekvolgers al lang is afgeschreven. Na The Libertines volgden met Babyshambles twee wisselvallige albums en een EP. Down In Albion was qua songs nog het beste album, alleen ontbrak het daar aan de goede uitwerking. Maar met ‘Albion’, ‘Fuck Forever’ en ‘Killamangiro’ liet Doherty wel degelijke memorabele songs na, die alleen nooit de uitwerking kregen die ze verdienden. Tweede album Shotter’s Nation was beter uitgewerkt, maar ontbeerde memorabele songs.En nu is er dan Grace/Wastelands en dat album verschijnt niet meer onder de naam Babyshambles maar draagt alleen nog de naam van Peter Doherty. Toch zijn het zijn maatjes van Babyshambles aangevuld met Blur-gitarist Graham Coxon die op dit album meespelen. Het resultaat is ingetogen, soms zeurderig, maar de nummers kunnen vaak wel beklijven en zijn nu ook eens een keer fatsoenlijk op plaat beland. Het is nog altijd redelijk lofi en dat kan best goed werken in de meeste songs. Albumopener ‘Arcady’ is een lofi singer/songwriter liedje gebouwd rondom getokkel op de akoestische gitaar en meteen de kenmerkend zeurende zang van Doherty. Daarna volgt eerste single ‘Last Of The English Roses’, een prima song met een zeer beklijvende melodielijn. Maar het blijkt ook meteen de meest vinnige track van het album te zijn. Het album staat vooral vol met een rustig mijmerende Doherty en weg is vooral de rammelige rock van The Libertines en ook nog wel van zijn eerste Babyshambles album.
Toch blijft Grace/Wastelands redelijk genietbaar, omdat de songs tamelijk zijn uitgewerkt en Doherty met Graham Coxon over een degelijke gitarist beschikt en ook de productie van Stephen Street (produceerde eerder voor onder meer The Smiths, Blur, Cranberries) is prima in orde en is soms zelfs weelderig, zoals in het samen met Carl Barât geschreven ‘A Little Death Around The Eyes’. Het probleem op Grace/Wastelands is dat het geen geheel is en eerder een samenraapsel lijkt. En dat is feitelijk ook. Alle songs werden ergens in de afgelopen paar jaar geschreven en veel van die songs, verschenen (vaak in inferieure uitvoeringen) ook al op het internet. De urgentie is er ook niet altijd, maar het belangrijkste winstpunt van dit album is dat de songs een gedegen productie ondergaan hebben en er tussen de 12 songs op dit album, ook absoluut een aantal fijne liedjes zitten.
Eerdere recensies van Peter Doherty:
- 10-11-2007: The Best Of (met The Libertines);
- 13-10-2007: Shotters Nation (met Babyshambles).
Various - Punk goes Pop vol. 2De meeste mensen die iets met punk hebben, willen niks met pop te maken...
Papa Roach - Metamorphosis Het album Infest betekende in het jaar 2000 voor de Californische band...