2009-04-20
OSI, een term uit de computerwereld, is de naam voor het samenwerkingsverband tussen Fates Warning gitarist Jim Matheos en ex-Dream Theater toetsenist Kevin Moore. De samenwerking is blijkbaar goed bevallen want de heren hebben inmiddels hun derde album opgenomen. Het schijfje heet Blood en is, zoals ook bij de vorige releases, opgenomen met enkele gast muzikanten. In dit geval wordt gebruik gemaakt van het drumwerk van Gavin Harrison (Porcupine Tree) en mag Mikael Åkerfeldt (Opeth) ook meedoen.Fans van Fates Warning of Dream Theater die nu opveren doen er goed aan om eerst even te luisteren want Blood wijkt, evenals de twee voorgangers, behoorlijk af van het werk van deze bands. De muziek is en mix van metal en progrock gelardeerd met ambient stukken. Het geluid gaat nog het meest de kant op van Moore’s andere project Chroma Key. Referenties die er bij de omschrijving toe doen zijn namen als Porcupine Tree en Opeth (de rustige kant). De twee Amerikaanse heren weten op het 47 minuten durende album een mooie serene sfeer te creëren waarbij op gezette tijden gitaarerupties dit beeld even verstoren maar ook prima in het geheel passen. Opener ‘The Escape Artist’, wat gaat over artiesten die mediaschuw onderduiken zodra ze niet in beeld zijn, is een tegen de industrial metal aan leunende song. Het nummer ‘False Start’ is ook behoorlijk gitaar georiënteerd en gaat wel iets richting Porcupine Tree. Opvallend hierbij is het geweldige tegendraadse drumwerk van Gavin Harrison. Het door Mikael Åkerfeldt voor een groot gedeelte geschreven nummer dat toepasselijk ‘Stockholm’ heet is eigenlijk wel het hoogtepunt van het album. De song is rustig maar heeft de nodige spanning, waarbij het sterkste punt de zang van de frontman van Opeth is, waarna we gelijk bij het zwakste punt van dit album uitkomen; de vocalen van Moore. De man zingt vrij saai zonder al te veel stemverheffing. Dat is jammer, want dit soort muziek vraagt om een goede vocalist. Zodra de stem van Moore wat wordt vervormd zoals in het afsluitende ‘Blood’ klinkt het gelijk een stuk spannender. Gelukkig staan er op het album genoeg lange instrumentale stukken zodat het niet al te veel stoort.
Blood is een mooi werkstuk met geweldig instrumentaal werk en prima composities. In de toekomst zou de band er goed aan doen met een sterkere zanger te gaan samenwerken, waardoor deze fraaie muziek nog beter tot zijn recht komt. Nu zou het album wel eens tussen wal en schip kunnen vallen terwijl er toch goede muziek wordt geschreven. Wel is deze cd uitermate geschikt voor de liefhebbers van bands als Porcupine Tree, Riverside en Opeth. Mooie release, maar er had nog veel meer in kunnen zitten.
J.J. Cale - Roll OnJohn Weldon Cale. Zo luidt de officiële naam van de inmiddels 71-jarige en in...
Damn Seagulls - Hunting Season Het lijkt de laatste jaren maar niet op te houden met de rockbands uit het...