De muzikale uitlaatklep van de beide heren trapt af met 'Heartburn', een goed gelukte mix van electro en jungle, waarbij de liefhebbers van Biffy Clyro onmiddelijk de stem van Simon Neil zullen herkennen. 'Everybody Dance' gooit het, anders dan de titel wellicht doet vermoeden, over een geheel andere muzikale boeg. Het is zeer zeker dansbaar, maar eerder dankzij de stuwende drums en funky gitaararrangementen. De beats en andere elektronische grappen blijven achterwege. 'Silhouettes' is een logisch gevolg daarop, en had om die reden zomaar op een Biffy Clyro album kunnen staan. Dat geldt eveneens voor 'Kid Gloves'. Daar staat een nummer als 'Pandemonium' tegenover, waarbij de muziek de titel eer aan doet. Het arrangement klinkt als het samenraapsel van de inhoud van een omgevallen platenkast.
'Erotic Robotic' heeft eveneens een bijzonder vervreemdende werking op de luisteraar. Als deze niet beter zou weten, zou de intro zomaar van een oude Genesis Progrock plaat kunnen komen, todat de beats erbij komen. Als donderslag bij heldere hemel is daar ineens 'Je Suis Un Funky Homme', dat zoals de titel al doet vermoeden, flinkt funked. 'Skin The Mofo' slaat de luisteraar echter weer uit het lood. Die blijft zitten met een tiental nummers die nogal een samenraapsel van stijlen zijn. Daar zitten zeer zeker interessante tracks tussen, maar als geheel riekt Duke Pandemonium toch teveel naar hobbyisme.
El Dio - Nicky's Day OffHet gaat Eddy Zoëy voor de wind. Begonnen als vormgever van bekende bladen,...
The Color of Violence - Youthanize De naam The Color Of Violence zal niet heel veel mensen bekend in de oren...