2009-06-17
Patrick Wolf is een Engelse singer/songwriter, op wiens muziek de term eclectisch naadloos geplakt kan worden. Edelkitsch zou je het ook kunnen noemen, met ook zeker de nadruk op edel. Hij wordt eind deze maand pas 26 jaar en toch is The Bachelor al zijn vierde album. Na twee indie-albums, was zijn vorige album The Magic Position al een parade van bombast met de nodige Keltische invloeden. Strijkers, elektronica en tussen de regels door ook nog de indie en folkinvloeden. The Bachelor gaat op diezelfde voet verder en is bij vlagen moeilijk te doorgronden en soms ook simpelweg te veel van het goede. Tussen alle opsmuk door, is ook nog wel te horen dat Wolf een bovengemiddelde songschrijver is, die sfeervolle songs schrijft, maar het niet aandurft om songs klein te houden en zich lijkt te verschuilen achter grootste arrangementen. Oorspronkelijk maakte The Bachelor deel uit van een dubbelalbum, genaamd Battle. Wolf zag daar van af en splitste het album op in The Bachelor en The Conqueror, dat volgend jaar zal uitkomen. Het begin maakt al snel een hoop duidelijk. Een stemmig intro en dan bijna barokke strijkers die de toon meteen zetten, aangevuld met de nodige elektronica. ‘Damaris’ zou vervolgens niet misstaan op het Eurovisiesongfestival en zou gegarandeerd hoge ogen gooien en of dat nu een aanbeveling moet zijn? Het onderschrijft nog maar eens de rand waarop Wolf balanceert. Aan de ene kant, uiterst knappe en eclectische popmuziek puttend uit diverse genres. Aan de andere kant, kitscherige, gelikte en al te weelderige popmuziek, die daardoor ook oppervlakkig wordt.
Een enkele keer houdt Wolf zich in en is het alleen de piano die hem begeleid. ‘Blackdown’ is een pianoballad, althans de eerste drie minunten, daarna krijgt het een bombastisch folkgeïnspireerd einde. Wolf klinkt daarbij als een kruising van Elton John en Rufus Wainwright. Je hebt er als luisteraar negen nummers op moeten wachten; Een Patrick Wolf, die ook breekbaar en klein kan klinken. Het is in ieder geval een verademing, na de negen nummers vol bombast van daarvoor. Drie minuten houdt Wolf dat dus precies vol, daarna gaan ook in ‘Blackdown’ alle registers alsnog open in een grootse finale. De stemming is wel omgeslagen, het slotoffensief van The Bachelor is van donkere en behoorlijke zware aard. ‘The Sun Is Often Out’ is zeer stemmig en aardedonker, maar wel ook bijzonder fraai.
En zo is The Bachelor een album met twee gezichten. De orkestrale, grootste arrangementen zijn er altijd, maar de stemming is toch wel wisselend en gaat van weemoedig en donker naar tamelijk oppervlakkig. ‘Battle’ is als voorlaatste nummer nog een staaltje Keltische metal, die we nog niet eerder hadden gehoord, maar het onderschrijft nog maar eens het eclectische karakter van The Bachelor en van de consistentie moest het album het toch al niet hebben.
The Skarabeez - Rudy's Night OutDe beste ska is als een stoomtrein die langzaam op gang komt maar op het...
Ponoka - Built to Fly Built To Fly is, na het alom bejubelde maar eerlijkheidshalve bij...