2009-07-09
De Nederlandse formatie Mama Loo is het geesteskind van zanger en gitarist Edwin the Herder, voor de gelegenheid aangevuld met zijn muzikale vrienden Xander Hoogendam en Gerrie Spaansen. Stuk voor stuk zijn het muzikanten die hun vak verstaan, en dat is dan ook te horen. Natuurlijk heeft de productie niet de kwaliteit van een grote Amerikaanse productie, maar het is ontegenzeggelijk een prima sound. Als een van de muzikale kenmerken van Mama Loo, als we de bio moeten geloven, zijn de rijke arrangementen. Daar is in ieder geval geen woord van gelogen. Het is allemaal bijzonder smaakvol aangekleed en opgeleukt, zonder daarbij te vervallen in pretentieus gepiel. De openingstrack ‘Supermar’ is echter wel wat aan de langer kant. Het nummer doet een beetje denken aan Novastar dat een nummer van Blof speelt. ‘No One Speaks’ is een slepend nummer, dat desondanks niet verveelt. Helaas is hetgeen dat volgt als het ware een combinatie van de twee eerste nummers, dat wil zeggen goed verzorgde tracks, maar allen wat aan de lange kant.
Waar het bij Orange Heart een beetje aan ontbreekt, is een gevoel van urgentie, passie als het ware. Misschien is dat de keerzijde van de schat aan ervaring. Anderzijds is het ook wel weer knap om te horen dat Edwin de Herder de kwalitatief hoogstaande nummers bijna achteloos uit zijn mouw lijkt te schudden. Mama Loo scoort dan ook moeiteloos een ruimte voldoende, maar je vraagt je wel af of ze niet veel beter hadden gekund.
Yeah Yeah Yeahs - It's BlitzVan rammelige gitaarmuziek naar electropop. Erg nieuw is het niet meer, leuk...
Jiggy Djé - De Ark de Triomf De Ark de Triomf is pas het tweede solo-album van Jiggy Djé , maar de...