In tegenstelling tot andere bands die het donkere genre opzoeken zijn The Horrors niet de band het ook meteen goed te doen. Niks half werk, als we deze kant opgaan doen we het goed ook. Gillende gitaren, toetsenwerk dat associaties oproept met de kleur zwart. Pure cult. Zo klinkt 'Who Can Say' in het begin zelfs een beetje vrolijk, maar wordt dit binnen een halve minuut alweer in de kiem gesmoord. De zang van Faris Badwan draagt hier grotendeels aan bij. Want wat past deze stijl hem.
Voor Primary Colours besloot de band de opstelling ook maar te veranderen. De basgitarist zit nu achter de synthesizer en de toetsenist heeft tegenwoordig een basgitaar om zijn nek hangen. Wat de reden hierachter is, is een raadsel maar het pakt prima uit. De synthesizer is op dit album één van de belangrijkste instrumenten en stelt geen moment teleur. Samen met de donkere, gierende gitaar van Joshua Hayward tilt hij de plaat naar een hoger niveau.
Praise him for his character has no defects / A shining example, and one to rely on / The newest messiah rolled into one." zingt Badwan in de titeltrack. Perfect dragend voor het geluid van het album. Ongrijpbaar, maar met genoeg emotie om je te ontroeren. The Horrors hebben geen moeite met de muzikale omschakeling. Die gaat ze dan ook prima af. En al zouden wij het erg vinden dat ze deze keuze gemaakt hebben zouden zij ons de mond snoeren, vernederen en laten huilen. Want het zijn nog steeds The Horrrors.
Eerdere recensies van The Horrors:
- 08-05-2007: Strange House.
Conor Oberst & the Mystic Valley Band - Outer SouthEerst was het Bright Eyes, toen kwam er een zogenaamd solo-album onder zijn...
Oi Va Voi - Travelling She Face of the Globe Het Londense Oi Va Voi heeft haar vierde album klaar. Travelling The Face...