Patrick Watson - Wooden Arms Recensie op Podiuminfo

2009-06-10 Het massaal bejubelde Close To Paradise luidde een bescheiden doorbraak van Patrick Watson in. Het veelvuldig optreden in Nederland, of het nu als voorprogramma was, of als act op ’s lands grootste festivals Lowlands en Pinkpop, immer oogstte hij veel lof voor zijn ontwapende performance en liedjes van een tijdloze schoonheid. De verwachtingen voor zijn nieuwe album Wooden Arms waren dan ook enorm groot en bijna niet te overtreffen. En toch is Watson daarin geslaagd. Wooden Arms is bij vlagen sferischer en gaat wederom van heel klein, naar heel groot. Toch klinkt Wooden Arms ook wel anders dan Close To Paradise en is het vooral de percussie die opvalt in plaats van de piano.

De zachte, ijle en bijna fluisterende zang van Watson geeft nog altijd elk nummer een dromerig, sprookjesachtige elan mee. Het album opent met ‘Fireweed’, waarbij het mysterieuze geluid langzaam aanzwelt en op het moment dat het nummer lijkt te beginnen, valt het stil en komt er een tokkelende akoestische gitaar om daarna weer langzaam opgebouwd te worden richting een grootse finale. Meteen een ijzersterk begin. Wooden Arms laat een adembenemend staaltje feeërieke popmuziek horen, die gelaagd, geïnspireerd en inventief gebracht wordt. ‘Beijing’ gaat over deze metropool en slaagt er muzikaal bijzonder goed in om ”The sound of the city” te verbeelden, middels veel chaotische percussie en repeterende pianoklanken. Meer dan eens weet Patrick Watson beelden op te roepen bij zijn muziek. Het filmische karakter van Wooden Arms is overduidelijk en het zou zo de soundtrack kunnen zijn, van een nog uit te komen film.

‘Travelling Salesman’ is een chanson op zijn Watson’s, met duidelijke invloeden uit het zuiden van de VS, de blazers doen hun werk en een vergelijking met Calexico is snel gemaakt. Daarna is ‘Big Bird In A Small Cage’ misschien wel het hoogtepunt van het album. De prachtige samenzang met countryzangeres Katy Moore laat dit nummer tot grootse hoogte stijgen. ‘Man Like You’ is nog een ander hoogtepunt, Watson als soort van kruising tussen Nick Drake en Jeff Buckley.

Close To Paradise was al een prachtalbum dat vooral ook opviel door zijn tijdloze schoonheid. Op Wooden Arms is dat niet veel anders, de grotere rol voor diverse percussie valt op en het geheel is consistenter, waarbij de afzonderlijke songs gelaagder zijn. Watson gaat op ‘Wooden Arms’ schijnbaar instinctief te werk, evenals hij bij zijn live-optredens doet. Geen liedjes met een gangbare opbouw, maar fantastische en uitdagende geluidscollages, waarbij veel te ontdekken valt en waarbij er een grote aanspraak wordt gedaan op de verbeelding van de luisteraar. Wooden Arms is niets minder dan een tijdloos meesterwerk, dat dromerig, oprecht, organisch, inspirerend en vooral verschrikkelijk mooi is.

Eerdere recensies van Patrick Watson:
- 27-08-2007: Close to Paradise.

Recensent:Rob Mestrom Artiest:Patrick Watson Label:V2 Records