Het verhaal achter de uit drie bandleden bestaande band heeft een hoog ‘O Brother, Were Art Thou-gehalte’. De vrienden doen, zonder nog echt een band te vormen, voor de grap mee aan een bandwedstrijd waardoor ze direct door mogen naar Londen voor de finale. Daar aangekomen zien ze nipt 100.000 euro aan hun neus voorbij gaan en besluiten, nu als echte band, te gaan touren door de V.S.. Malcolm Burn, producer van Iggy Pop en Emmylou Harris blijkt geïnteresseerd in het opnemen van een cd voor de band, maar is in de studio niet in staat iets van het geluid te maken. De band trekt verder en neemt een nummer op met Janis Ian, keert terug naar Nederland en vindt uiteindelijk in Hasselt, België de plaats om het uiteindelijke Elmwood vast te leggen.
Ondanks dat is het me een plaat geworden, dat Elmwood. Het meest fascinerend aan het album is de snelheid waarmee het je boeit en niet meer loslaat. Al na het tweede nummer, ‘I’m on a Train’ wordt duidelijk dat het gaat om een wat hardere band, die naadloos aansluit bij groepen als Millionaire en Queens of the Stone Age. Na drie nummers ben je verkocht en bij het vierde nummer hoop je dat de nummers die nog zullen volgen je net zo sterk zullen blijven raken. Stuk voor stuk knallers staan er op deze cd. Letterlijk stuk voor stuk. ‘Die a Little More’, versterkt door het doorleefde geluid van Janis Ian. ‘License to Kill’ met een leuk gitaardeuntje. ‘Elmwood 6H25’ als Nederlandse equivalent van QOTSA’s ‘Regular John’. Een zanger die ook drumt, achtergrondvocalen op de juiste momenten, goed afgemixt. Energie en muzikaliteit.
We hebben hier weer een zeldzaam goede Nederlandse (of Belgische) plaat te pakken. Drive Like Maria gaat pijlsnel omhoog en plaatst zich tussen de gevestigde bands. Wees er snel bij, want voor dat je het weet heeft iedereen het er over.
Lais & Lenski - Laïs LenskiEen kleine twee jaar geleden brak Laïs met het album The Ladies’ Second...
The Horse Company - Olympus Nederlandse bands die de overtocht wagen naar de Verenigde Staten om daar een...