Fink - Sort of Revolution Recensie op Podiuminfo

2009-06-24 In 2006 zette Fin Greenall, a.k.a. Fink, zichzelf goed op de kaart met zijn debuut Biscuits For Breakfast. Het album bevatte intrigerende liedjes, die elementen bevatten uit de blues, soul, folk en trip-hop. De prachtige stem van de beste man maakte het geheel af, en kleurde de toch al sterke liedjes fraai in. Opvolger Distance And Time uit 2007 bracht niet veel vernieuwing, maar trok de lijn van het debuut door. Minder verrassend, maar nog altijd fraai.

Sort Of Revolution is het langverwachte derde album van de Engelsman. Dit keer met gastbijdragen van John Legend en Crash Test Dummies’ Son of Dave. Op het derde album gaat Fink op de vertrouwde weg verder. Toch zitten er wat subtiele verschillen verscholen in de liedjes. Zo horen we wat meer toetsen voorbijkomen dan in eerder werk. Ook mikt Fink hier iets vaker op de groove in plaats van de blues. Soms pakt dit erg geslaagd uit, maar er zijn ook momenten waarop het een beetje geforceerd overkomt. Een voorbeeld hiervan is ‘If I Had A Million’. Dit liedje is zó geënt op een groovy slag dat de rest van het liedje er niet meer toe lijkt te doen. Hetzelfde geldt voor ‘Q&A’, dat met zijn 6,5 minuut te lang op dezelfde groove blijft hangen om te kunnen boeien.

Toch bevat ook Sort Of Revolution weer het nodige fraais. ‘Six Weeks’ is bijvoorbeeld weer ouderwets intrigerend en bluesy als de beste momenten op Fink’s debuut. Dan heb je ook nog ‘Nothing Is Ever Finished’ dat je naar binnen zuigt met zijn staccato tokkelspel, en dat door de gelaagde stemmen doet denken aan Tricky. En ‘See It All’ roept met zijn opzwepende beat herinneringen op aan ‘Idioteque’ van Radiohead. Op dergelijke momenten laat Fink horen waarom hij ook alweer zo geliefd is onder een schare collega muzikanten. De verrassing is er misschien wel een beetje af, maar toch bevat Sort Of Revolution opnieuw momenten die dit album de moeite waard maken.

Recensent:Chris Dietzel Artiest:Fink Label:Pias