2009-06-26
De carrière van Tim “Ripper” Owens is er één van pieken en dalen. Op het moment dat hij dacht het nooit verder te schoppen als zanger van een gerespecteerde Judas Priest coverband werd hem gevraagd de vrijgekomen plek van zijn held Rob Halford in Judas Priest over te nemen. Een heuse jongensdroom werd waarheid. Hoewel Owens alom werd geroemd om zijn fantastische stem, kon hij Rob Halford nooit doen vergeten en toen diezelfde Halford aangaf wel weer wat voor een terugkeer te voelen was het exit Owens. Maar niet getreurd, bij het Amerikaanse Iced Earth was ook nog een vacature die Owens moeiteloos innam. Ook hier gebeurde hetzelfde; Owens kon na de terugkeer van Matt Barlow wederom zijn biezen pakken. Je zou er moedeloos van worden, maar als geboren ras optimist en opportunist zat Tim Owens vooral niet bij de pakken neer en besloot tot het opnemen van een soloplaat. Het resultaat heetPlay My Game.Om de plaat op te nemen heeft Owens een ongelooflijke hoeveel gastmuzikanten weten op te trommelen. Zo ongeveer alle namen die in de metalwereld er toe doen staan op de rol. Namen als Jeff Loomis, Bob Kulick, Rudy Sarzo, Steve Stevens, Vinnie Appice en Chris Caffery doen de liefhebber watertanden. Het is slechts een kleine greep uit een heel leger. Is Play My Game daarmee ook een topalbum geworden? Helaas is dat niet helemaal het geval. Muzikaal zit het allemaal snor, beter dan dit kan er niet gemusiceerd worden, maar het zijn de composities die domweg niet goed genoeg zijn. Het grootste deel van de songs is door Owens geschreven met hier en daar wat hulp. Slecht is het zeker niet, maar het niveau van zijn vorige werkgevers wordt maar zelden benaderd.
Zangtechnisch gezien is Owens lager gaan zingen dan bij Judas Priest. Hij klinkt nu meer als Ronnie James Dio en toont aan dit prima aan te kunnen. De songs zijn bijna allemaal van dreinende en dreigende ritmes voorzien zoals ook Black Sabbath en Dio die veelvuldig gebruiken. Tekstueel zitten er zo hier en daar wat frustraties getuige ‘Starting Over’ en ‘No Good Goodbyes’ waarin Owens verhaalt over zijn ontslagen. Veel zeggend is de opmerking You Got Mail voorafgaand aan ‘No Good Goodbyes’ wat refereert aan de manier waarop hij uit Iced Earth is gezet.
Nummers als ‘Starting Over’, het snelle ‘Believe’ (over het befaamde Roswell incident) en ‘The Light’ zijn zonder meer prachtsongs, maar de meeste nummers vallen onder de noemer niet storend. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn geweest. Het zou beter zijn als Owens weer eens een band opzoekt om zijn prachtstem aan uit te lenen.
Speech Debelle - Speech Therapy Speech Debelle is afkomstig uit Zuid Londen, ze is 25 en heeft al een hoop...
Jose Roberto Bertrami - Aventura (ft. His Modern Band) Far Out Recordings is een label welke er altijd voor zorgt dat de...