2009-07-11
Voor het eerst sinds het atmosferische Cloud Making Machine uit 2005 heeft Laurent Garnier weer eens een album met eigen muziek gemaakt en deze keer wordt er weer duidelijk naar de dansvloer gekeken. Het is hierdoor lastig om de muziek te beoordelen met een koptelefoon achter de computer, maar aan de andere kant is het natuurlijk zo dat goede dansmuziek ook in de huiskamer overeind blijft. Opmerkelijk is dat Garnier dit album niet volledig op zijn computer in elkaar heeft gesleuteld, maar met echte muzikanten heeft gewerkt. De Franse dj/muzikant schreef wel zelf alle nummers en stuurde als een soort dirigent de muzikanten aan. Door deze aanpak klinkt de muziek vrij warm en bij vlagen straalt het album een duidelijk live-gevoel uit.
Tales Of A Kleptomaniac opent met ‘No Music No Life’, dat een sample bevat uit ‘No Music’ van de jaren ’80 funkband Skyy. Het nummer werd bedacht als intro voor de liveshows en daar zal het best geschikt voor zijn, maar hier wordt het opgerekt tot bijna zes minuten en dat is echt te lang.
‘Freeverse’ is een hiphoptrack die in twee verschillende versies op het album staat. In de eerste versie jamt de band er op de achtergrond lekker op los, terwijl de tweede versie voorzien is van wat kalere beats. Deze laatste uitvoering werkt het best, maar een echte topper is ‘Freeverse’ niet. ‘Dealing With The Man’ is vrij rustig, met invloeden uit de nachtclubjazz. De hoofdrollen zijn weggelegd voor blazers en toetsen en een gesproken tekst waarin Garnier afrekent met de ballast van zijn eigen verleden. ‘The Man’ is namelijk ‘The Man With The Red Face’, één van Garniers bekendste nummers.
In ‘Food For Thought’, geen cover van het gelijknamige UB40 nummer, laar Garnier horen dat hij heel goede dub kan maken. Dit nummer, dat ook voorzien is van een goede beat, vormt één van de hoogtepunten van Tales Of A Kleptomaniac. Het groovende rocknummer ‘Pay TV’, dat is voorzien van softporno gekreun, vormt juist het dieptepunt van het album en ook de drum ’n bass van ‘Bourre Pif’ is niet al te best.
Een stuk beter wordt het als Garnier doet waar hij bekend mee is geworden, lekkere dansmuziek maken. Zo is het begin van ‘Gnanmankoudji' misschien nog wat aan de slappe kant, maar het nummer is erg mooi opgebouwd en langzaam maar zeker wordt het beter en beter. ‘Back To My Roots’ is een vet technonummer en vormt het absolute hoogtepunt van het album. Ook ‘Desireless’ is vrij goed, al wordt dit nummer gedeeltelijk verpest door die irritante computerstem.
Het belangrijkste minpunt van Tales Of A Kleptomaniac is dat de muziek teveel verschillende kanten op gaat, terwijl alleen de echte dansnummers overtuigen. Het enige uitstapje dat goed werkt is dat richting dub. Alle andere zijwegen die Garnier inslaat lopen al snel dood. Hoe zat het ook al weer met die schoenmaker en die leest?
Depeche Mode - Sounds of the UniverseDe afzegging van Depeche Mode op Pinkpop was reden om een flinke discussie...
Ali Campbell - Flying High Flying High is inmiddels al Ali Campbell zijn derde solo album en het...