2009-08-08
Het Amerikaanse Nebula zou het liefst halverwege de jaren ’70 zijn blijven hangen, in de hoogtijdagen van Black Sabbath en The Stooges. Het drietal maakt namelijk tijdloze stonerrock met meer nadruk op psychedelica dan het doordreunende aspect van de stoner. Op relatief korte cd’s neemt de band je mee op een psychedelische trip waar bands als Kyuss nog u tegen kunnen zeggen, zonder gebruik van allerhande computers. Twaalf jaar geleden kregen de huidige zanger-gitarist en drummer hierover al onenigheid in hun toenmalige band Fu Manchu. Zij gingen weg, richtten Nebula op en zworen de hoeveelheid effecten, electronica en computerbewerking te beperken om de muziek zo puur mogelijk te houden. Desalniettemin lukt het de band menigeen weg te blazen tijdens de strakke live optredens. Heavy Psych is het vijfde album van Nebula. Om over een volwaardige nieuwe cd te spreken gaat echter wat ver in dit geval. Precies een jaar geleden werden de eerste zes van deze tien tracks (waarvan de laatste eigenlijk alleen maar maf gescheld is) al uitgegeven als Heavy Psych EP. Dit jaar werden de laatste vier, wat matigere tracks nog toegevoegd, om op een ander label dit als nieuwe cd uit te geven. Helaas is het kwalitatieve verschil tussen de oorspronkelijke EP en de nieuwe nummers groot en hadden de laatste vier zo weggelaten kunnen worden. Verreweg het fijnste nummer op de cd is ‘So it Goes’. De riffs doen denken aan Jimi Hendrix, maar zijn ook een referentie aan hun eerdere band Fu Manchu waar meestal één of twee riffs een heel nummer vormden.
Sterk solerend horen we Eddie Glass ook op het eenvoudigere ‘Aphrodite’. Hier maakt de band duidelijk het onderscheid tussen eenvoudige stonerrock en de psychedelica die zij maken. Beiden zijn aanstekelijke nummers waar het album de meeste kracht aan ontleent. Zoals Black Sabbath ook al deed op de beginplaten van de stonerrock wordt Heavy Psych ook gesierd door wat instrumentaal werk. Citar-achtige klanken ondersteund door tribale dreunen brengen je in een met wierook omgeven kamer op ‘Dream Submarine’. Enigszins verveeld klinkt de band echter op de afsluiter van de oude EP, ‘On the other side’. Het nummer mag dan allerlei extra dimensies hebben onder invloed van hallucinerende middelen, voor een nuchtere luisteraar is dit toch net te veel van het goede. Mogelijk komt het ook door veelvuldig misplaatst ingepaste Starwars geluiden.
Toch blijft het jammer dat de band zich niet heeft beperkt tot de oorspronkelijke EP. De nummers na de al matige afsluiter passen qua stijl en gevoel totaal niet bij de EP en zijn niet meer dan oefensessiemateriaal. Gelukkig kun je halverwege gewoon de cd weer uit zetten en heb je toch nog zo’n 20 minuten kwalitatief zeer goede muziek van deze van oudsher goede band.
The Risque - The RisqueNederlandse poprockbandjes zijn inmiddels niet meer op één hand te tellen....
Buju Banton - Rasta Got Soul Er was een tijd dat Buju Banton precies wist wat voor muziek bij zijn...