2009-08-09
Dat Riverside een goede invloed heeft gehad op het Poolse muziekklimaat valt niet te ontkennen. In navolging van de populaire progrockers wisten meer bands uit het voormalige Oostblokland de aandacht te trekken. Eén van de meest bijzondere bands op het progrock gebied is Indukti. De band maakte met het debuut S.U.S.A.R al grote indruk en zet dat met opvolger Idmen gewoon voort. Indukti bestaat uit vier mannen en één vrouw die ook op dit album, net als op het debuut, werken met gastvocalisten. De namen zijn ook ditmaal vrij onbekend, hoewel op het debuut nog een gastbijdrage van Mariusz Duda (Riverside) te bewonderen viel. De muziek van het vijftal is bijzonder moeilijk te categoriseren, en hoewel de band meestal het label progrock opgeplakt krijgt, omvat de muziek invloeden uit diverse metal subgenres, postrock, gothic en zelfs jazz. Dat het album ruim een uur duurt, maakt het er voor de luisteraar niet eenvoudiger op. Een bijzonder pallet van allerlei sferen en ideeën worden in acht nummers verpakt, waarvan er al vier rond de tien minuten duren.
Indukti hanteert een vrij bijzondere manier van werken; men zorgt eerst voor kant en klare composities, waarna de zangers wordt gevraagd hun bijdrage aan de songs te leveren. Ditmaal zijn drie nummers van zang voorzien. Het behoorlijk zware ‘Sansara’ en de bijna jazzy afsluiter ‘Ninth Wave’ (met blazers) zijn lange instrumentale trips die, ondanks hun lengte, geen seconde vervelen. Alle door het vijftal gehanteerde stijlen smelten zich hierbij samen tot een geheel, waarbij het resultaat absoluut niet geforceerd overkomt. Het eveneens lange en dreigende ‘Tusan Homichi Tuvota’ is voorzien van duistere en aparte zang van Nils Frykdahl, waardoor de song zomaar van de Amerikaanse darkmetal formatie Mindrot had kunnen zijn. Het tien minuten durende ‘Ánd Who’s The God Now ?!’ begint met een op Tool leest geschoeide drumroffel en op Riverside geënte vocalen van Maciej Taff, waarna na drie minuren een heftig stukje muziek in de stijl van Neurosis losbarst. De stem van Taff gaat hierbij van brullen naar schreeuwen en past prima in dit bijzondere hoogtepunt. Het door Michael Luginbuehl bijna fluisterend gezongen: ‘Nemesis Voices’ is nog het meest toegankelijke nummer op het album, waarbij de band wel iets van Riverside weg heeft. De overige instrumentale nummers zijn spannend genoeg om de aandacht vast te houden, waarbij het vioolspel van Ewa Jablonski regelmatig sfeerverhogend werkt.
Dat Idmen niet het meest gemakkelijke album is en alle aandacht opeist is wel duidelijk. Indukti sluit absoluut geen compromissen omwille van commercieel gewin, maar maakt muziek waar ze zelf volkomen achterstaan. Dat is iets om te prijzen natuurlijk. Voor de avontuurlijk ingestelde progrock liefhebber zal dit ongetwijfeld een verslavend album zijn.
Beardfish - Destined SolitaireHet gaat goed met de Zweedse progrock band Beardfish . Eerder (in 2007 om...
Black Eyed Peas - The End De hoogtijdagen van Black Eyed Peas zijn alweer een tijdje voorbij zou je...