2009-08-11
Wie denkt dat synthesizer niet meer bestaat heeft het fout. Tortoise pakt de Casio uit de kast, veegt de laag stof in de prullenbak en speelt een hele cd er mee vol. Niet alleen dit instrument is geliefd, het gehele progrock-arsenaal (alles wat enigszins vermengd kan worden in lang uitgestrekte nummers) wordt ingezet. Het genre dat resulteert is volgens de bandleden dan ook niet makkelijk te vangen in metaforen en analogieën. Helaas is geen enkele band niet te vangen in metaforen of analogieën. Tortoise heeft namelijk veel weg van een broertje dat de hele dag op een kamer zit op zoek naar iets nieuws, met af en toe een aardig deuntje maar in de overgrote meerderheid van de tijd vervelende geluiden waar je niet van kan slapen. Vroeger was het broertje een stuk beter en populairder, maar sinds een samenwerking met iemand die zich prins (Will Oldham) noemt en het uitgeven van allerlei maffe verzamelplaten is het bergafwaarts gegaan. Back in the 90s daarentegen waren zijn “Standards” nog wat hoger. Nu probeert het broertje los te komen van de tegenvallers van weleer en herzoekt naar zichzelf.
Allereerst doet Tortoise dit met meer groove en funk. Veel nummers op Beacons of Ancestorship zijn gedrevener en worden meer voortgestuwd (mede dankzij pompende basgitaar) dan op het eerdere werk. Ook heeft de band besloten niet te lang uit te wijden. Veel nummers vallen binnen de vier minuten. Een zeer positief punt, aangezien het weinig artiesten lukt om op nummers langer dan vier minuten nog echt te boeien. Toch is Beacons of Ancestorship geen slappe reductie van het eerdere werk. Eindelijk is er zelfs weer een plaat van niveau. Losse, mechanische tonen op ‘High Class’ verstoren de downtown dub die de plaat op doet starten en worden zelf weer afgewisseld voor een veel ruimtelijker geluid na ongeveer twee minuten. ‘Northern Something’ dat meer heeft van een dub en discoplaat met akoestische invloeden. Tussendoor worden de Spaghetti Westerns nog een ode gegeven op ‘The Fall of Seven Diamonds Plus One’ en creëert de zwaar overstuurde electro-punk chaos die weergegeven wordt op ‘Yinxiaanghechengqi’, het meeste ongestructureerde en gedreven, nummer op de gehele cd. De downside van het album bevindt zich na wat er na de spaghettiwestern gebeurt. Ultieme, tergend langzaam uitgestreken wachtkamermuziek op ‘Minors’ geeft je de neiging om de cd weg te gooien. Ook de op 80s-rapbattle gebaseerde geluiden op ‘Monument Six One Thousand’ zijn niet meer dan wat atonale gitaartonen over een voortschrijdende beat.
Een sterke cd met ups en downs, maar bovenal veel geslaagde experimenten. Hopelijk is dit het definitieve hervinden van Tortoise en mogen we nog langer van ze genieten.
Simple Minds - Graffiti Soul Simple Minds , dat was toch die band van ‘Don’t you Forget About me’? Zo...
Sights & Sounds - Monolith Sights & Sounds is een buitenprojectje van Andrew Neufeld, de zanger en...