Het klein uur durende album bevat tien songs, waarvan een aantal zes minuten of langer klokken. Het geluid is vet en goed geproduceerd en het gitaarwerk is prima met behoorlijk wat snelle en puntige solo’s. Wat betreft de riffs is er hier en daar wat leentjebuur gespeeld bij de bekende Zweedse melodieuze deathmetal bands. Veel riffs zijn hiernaar te herleiden, maar een kniesoor die daar over valt. De pas negentien jarige drummer Kevin Antonacci weet de muziek goed strak te houden waardoor het geheel goed klinkt. Het grootste probleem van Crown The Lost is zanger Chris Renaldi. Te vaak blijft hij hangen in één toonsoort en gebruikt in bijna elk nummer dezelfde zanglijn, waardoor uiteindelijk alles op elkaar gaat lijken, de muzikaliteit van de band ten spijt. In enkele nummers gebruikt hij zijn grunt, waardoor het nog enigszins afwisselend klinkt. Daarbij duren een aantal nummers gewoon te lang. Dit zijn typisch mankementen waar een producer (Dave Watson) beter op zou moeten letten. Beste nummers zijn: ‘Symbiotic’, waarin de tempo’s lekker afwisselend zijn, en het wat snellere ‘Finality’ waarin grunts en hoge uithalen voor de broodnodige variatie zorgen
Blind Faith Loyalty ligt behoorlijk zwaar op de maag. Door de eentonige zang is het een hele opgave om dit album in zijn geheel uit te zitten en krijg je de neiging om er wat anders bij te gaan doen. Dat is meestal geen goed teken. Wanneer Renaldi zou proberen wat meer variatie in zijn zanglijnen te brengen kan Crown The Lost nog wel wat verder komen, want muzikaal zit het wel snor met de heren. Juist daarom blijft het gevoel van een gemiste kans hangen.
Sidewalk (punk) - DemoVier jongens uit Zeist, Renkum en Sneek, met als hoofdbasis Utrecht. Werkzaam...
Acid Drinkers - Verses Of Steel Er zijn zo van die bands die al jaren meedraaien en toch niet erg bekend...