Wat dat betreft zou je bijna gaan denken dat Gold Medal met I Don’t Want To Know (If You Don’t Want Me) een valse start beleeft. Dit uptempo punkpop nummer lijkt immers eerder terug te blikken dan vooruit te kijken. Maar de sterke songstructuur, het bijna zonnige geluid (let op die handclaps!) en het ultiem pakkende, meerstemmige refrein, maken dit wel meteen tot één van de beste tracks op deze cd. En laat die azijnpissers allemaal maar lekker het woord passé in hun mond nemen hoor dames, dit moet gewoon op single. Dat de Donnas niet alleen beter zijn geworden in wat ze altijd al deden, blijkt wel uit Don’t Break Me Down. Heel wat minder vrolijk, bijna duister, rockt dit stukje stoner-voor-beginners een aardig eindje weg. Mede door de stem van zangeres Brett Anderson (voorheen Donna A, nog maar een teken dat de Ramones invloeden definitief over boord zijn) doet de band hier, in positieve zin overigens, wel wat denken aan het “solo”materiaal van Melissa Auf Der Maur. Maar wat dat betreft zou deze recensie vol kunnen staan met referenties. De Donnas geven nu eenmaal graag hints naar zo ongeveer alles wat de afgelopen jaren muzikaal los en vast heeft gezeten. Vervelend wordt dit echter bijna nergens en met kwaad in het gemoed, zou een band als Kings of Leon immers van hetzelfde kunnen worden beticht. De Donnas houden er echter een wat dubieuze passie voor jaren ’80 rockbands als Kiss, het eerder genoemde AC/DC en Motley Crüe op na. Dit alles dan natuurlijk wel op een beschaafdere, meisjesachtige (pardon my language) manier. Toch weten de dames al snel weer wat van mijn krediet te verliezen. De intro van de, verder overigens prima, eerste single Fall Behind Me komt wel erg letterlijk overeen met Foo Fighters’ Times Like These. Dit is zo ongeveer jatwerk! Op de rest van het album geeft de band gelukkig wel degelijk een eigen interpretatie van het rock genre en klinkt daarbij zelfs eigenzinnig in de rustige, akoestische titeltrack. Op een roots-achtige basis vormt de relaxte melodie, in combinatie met de sfeervolle achtergrond zang, een welkome en passende afwisseling met al dat gitaargeweld.
Toch gaan de dames op Gold Medal ook wel een aantal keer de mist in. Zo moet helaas geconstateerd worden dat de band tekstueel nauwelijks vooruitgang heeft geboekt. Op het eerste gehoor stoort het niet eens zo zeer, maar bij een blik in het cd hoesje zorgen de infantiele teksten van Sinterklaasrijm niveau spontaan voor rillingen (type nagels over een schoolbord). “Not a boy not yet a man, never even done time in a van”, “Am I speaking English, or is this just a death wish”, dat soort dingen. Niet iets om je nu erg druk over te gaan maken, aangezien die dichterlijke eenvoud, vooral in de luchtige, vrolijke nummers, soms juist wel ontwapend werkt. Veel belangrijker is dat de Donnas op deze plaat een aardige vernieuwingsdrang tonen. Met wisselend succes overigens – zo stijgen It’s So Hard en It Takes One To Know One nergens boven de middelmaat uit – maar die durf mag zeker gewaardeerd worden. Qua stijl lijken de Donnas er dus nog niet helemaal uit, wat er voor zorgt dat Gold Medal niet constant van een hoog niveau is. Het bevat echter wel wat geweldige, zomerse rocksongs, welke het perfecte medicijn zullen vormen tegen je winterdip.
-speakermouth.jpg)
AddActionListener(this) - SpeakermouthSoms is het leven niet datgene wat je denkt dat het is. Het loopt altijd...
Go Ape! - Picture Beautiful ‘Picture Beautiful’ is al een tijdje uit, maar toch willen we graag de kans...