2009-08-04
Met Sky Blue Sky leverde Wilco twee jaar terug een ijzersterk album af. Met name de gitaarerupties van wereldgitarist Nels Cline stuwden de toch al sterke songs van frontman Jeff Tweedy naar grote hoogten. Songs als ‘Impossible Germany’ en ‘Side With The Seeds’ groeiden dan ook uit toch echte live favorieten. Toch werd het album niet door iedereen gewaardeerd. De oude Wilco aanhang miste bijvoorbeeld het avontuur en de experimenteerdrift van de eerdere albums. Diezelfde aanhang hoopt waarschijnlijk dat dit nieuwe album die experimentele kant weer op zal pakken. Nou, helaas moet ik die mensen dan teleurstellen, want Wilco (the album) staat bol van de toegankelijke songs. En voor het eerst in haar carrière heeft Wilco twee albums achter elkaar dezelfde bezetting behouden. Het mooie daaraan is, dat Nels Cline dus ook weer van de partij is. En opnieuw is hij het die de songs naar atmosferische hoogten speelt.Wilco (the album) opent met Wilco (the song). Echt een typisch voorbeeld van Tweedy’s gevoel voor humor. Toch is de aanstekelijke song zelf bedoeld als serieus hart onder de riem van de luisteraar. “Wilco will love you baby” klinkt het zonder enig teken van cynisme. Daarna volgt het filmische ‘Deeper Down’, dat instrumentaal zó fenomenaal knap in elkaar steekt dat je echt oren tekort komt de eerste paar luisterbeurten. Als Wilco haar experimentele kant definitief heeft verruild voor dit soort prachtsongs, dan zal die experimenteerdrift mij eerlijk gezegd een worst zijn. ‘One Wing’ is daarna een dijk van een typische Wilco song, waarin de muzikale invulling de tekst van Tweedy optimaal ondersteunt.
‘Bull Black Nova’ is op dit album een beetje de vreemde eend in de bijt. Deze over moord en schuldgevoelens verhalende song wordt zó briljant opgebouwd dat de spanning op het laatst om te snijden is. Tweedy’s wanhoopsschreeuw “Pick up! Pick up!” illustreert waarschijnlijk perfect de wanhoop die een moordenaar moet voelen, als hij met zichzelf in het reine probeert te komen door zich telefonisch aan te geven. Angstwekkend goed!
Dan is daar nog het louterende ‘You And I’ met Feist, en de geheide single ‘You Never Know’, waarvan de pianopartij in de pre-chorus me keer op keer aan Abba doet denken. En zo zou ik (bijna) alle songs eigenlijk wel willen bespreken. De voortvarende eerste helft van het album maakt in ieder geval meer dan duidelijk dat Wilco met deze bezetting misschien wel haar definitieve vorm heeft gevonden. Dat de tweede helft iets zwakkere broeders kent met ‘Country Disappeared’ en ‘Sunny Feeling’, doet er dan eigenlijk niet zo heel veel meer toe. Wilco legt de lat met dit album wéér hoger, en het mooiste van alles is dat de band haar top nog (lang?) niet bereikt lijkt te hebben.
Eerdere recensies van Wilco:
- 11-06-2007: Sky Blue Sky.
Reverend and the Makers - A Frensh Kiss in the Chaos Reverend & the Makers kwam op met de golf aan nieuwe indie – britpop -...
Billy Talent - Billy Talent III In het punkrockgenre heb je een hele zwik aan hitmachines. Denk bijvoorbeeld...