Breakestra gaat sowieso niet echt voor de originaliteitsprijs. Hun funky soul en soulvolle funk klinkt immers exact zoals pak ‘em beet Curtis Mayfield, George Clinton, The Meters, Sly & The Family Stone, The Soul Searchers, James Brown en Dyke & The Blazers vijfendertig à veertig jaar geleden klonken. Niks geen eigen(zinnige/tijdse) draai, maar gewoon klassieke funk en soul zoals die al jarenlang in ons collectief geheugen zit gegrift.
Het lijkt dan ook alsof u met Dusk Till Dawn een verzameling vergeten hitjes of nooit eerder uitgebrachte tracks van weleer aan het beluisteren bent. En precies daar zit zowel de kracht als de zwakte van dit vanuit Los Angeles opererende collectief. Het luistert grotendeels lekker weg, maar echt iets essentieels toevoegen aan die reeds prima gevulde funk en soul schatkist doet het nu ook weer niet. Wat wel meteen duidelijk is, is dat we hier niet met een spotgoekoop pastiche-collectief maar met een eerbiedwaardige, bezielde en kwalitatief hoogstaande retro-band van doen hebben.
En ook na meerdere luisterbeurten blijft dat idee dat het best wel goed zit met Breakestra en Dusk Till Dawn overheersen; ‘Need A Little Love’, ‘Come On Over’, ‘Get It Right’, ‘Show You The Way’, ‘I Don’t Wanna Wait’, ‘Low Down Stank’, ‘Joyful Noise’, ‘Set The Sun’ en het ietwat afwijkende want met hip hop doorspekte ‘‘Posed To Be’ bewijzen immers keer op keer hun aanstekelijke en meeslepende kracht. Iets meer kritische eindregie was echter geen overbodige luxe geweest; het bijna vijf kwartier durende schijfje heeft namelijk ook enkele zwakkere momenten en verzand enigszins in langdradigheid. Maar voor liefhebbers van bovengenoemde referenties is Dusk Till Dawn beslist het proberen waard.
Clemm - Far from ArcadiaIets meer dan twee jaar geleden kwam het debuutalbum Consider The Lilies...
Gilles Peterson - Brownswood Bubbles Four Gilles Peterson mag zich met recht een van de populairste jazz dj’s...