2009-09-26
Het eerste album van Moss, The Long Way Back, bracht niet de grote doorbraak waar men op hoopte. Dat album bevatte tamelijk brave, maar behoorlijk goede popliedjes en het album was waarschijnlijk te weinig onderscheidend om hoge ogen te gooien. Veel verder dan wat voorprogramma’s kwam de band niet. De Amsterdammers gooien het bij hun tweede plaat over een andere boeg. Never Be Scared / Don’t Be A Hero is minder rechttoe rechtaan en verkent meer zijwegen en dat levert een bijzonder interessant en vooral ook steengoed album op.Inspiratie werd dit keer gezocht in een boerderij aan de rand van Londen. En die inspiratie werd gevonden. Moss klinkt urgenter, intenser en hadden ideeën te over. Er is wat elektronica toegevoegd en de nummers zijn gelaagder en bevatten meer verrassing. Frontman Marien Dorleij blijkt een begenadigd songschrijver te zijn. Dat bewees hij al op de debuutplaat, maar krijgt nu door een wat meer gedurfde en geïnspireerde aanpak pas echt goed vorm. Het ambacht van het schrijven van popsongs, wordt op Never Be Scared / Don’t Be A Hero op uistekende wijze gecombineerd met meer experimentelere invalshoeken.
Het begin is ijzersterk met ‘Never Be Scared’ dat naadloos overgaat in het denderende ‘I Like The Chemistry’. Repeterende drums, een bedrieglijk eenvoudige melodie en een groots opgebouwde finale. Prima en geïnspireerde popsong, die de lat voor het hele album hoog legt. Het daaropvolgende ‘Apparatos’ is een veel minder hoekige, maar met wat elektronica gelardeerde song, die gedragen wordt gezongen en waarin het experiment nadrukkelijk wordt opgezocht. De stem van frontman Marien Dorleij, heeft soms ook wel wat van Anne Soldaat, ‘The Comfort’ had bijvoorbeeld ook zo uit de koker van laatstgenoemde kunnen komen. Het slotstuk ‘Sing Along’ is een a capella Gregoriaans niemendalletje dat enigszins misstaat op dit album.
Het enige probleem op Never Be Scared / Don’t Be A Hero is de samenhang. Het album staat iets té vol met goede ideeën en soms verlang je als luisteraar ook wel enigszins terug naar het pure geluid van hun debuutplaat. Een goede combinatie van beide zou misschien wel een ultiem derde album op kunnen leveren. Maar vooralsnog is dit tweede album een plaat waarin veel te ontdekken en ook te genieten valt. Hoe dan ook is dit één van de betere Nederlandse releases van dit jaar en hopelijk gaat dat de band ook geen windeieren leggen.
Eerdere recensies van Moss:
- 19-02-2007: The Long Way Back.
Awkward I - I Really Should WhisperAlamo Race Track was een paar jaar geleden weer een typisch Excelsior bandje,...
Larry Tee - Club Badd Larry Tee is de godfather van de electroclash. Je weet wel, die...