Muse - The Resistance Recensie op Podiuminfo

2009-09-12 Bijna. Bijna was het Muse gelukt om van The Resistance ‘de perfecte release’ te maken. Het begon zoals wel vaker met geruchten over een nieuwe, hardere koers die de band zou gaan bevaren. Over een heuse symphonie van een kwartier op het einde van de nieuwe cd. Langzaam kwam er meer informatie. Er kwam een titel van het nieuwe album en een nieuwe website, waarop een landkaart te zien was. Er moest een code gekraakt worden en dat leverde een dertig-seconden preview op. Vervolgens nog een halve minuut van hetzelfde nummer. Een volledig nummer, ‘United States of Eurasia’, waarop Muse nogál op Queen leek. De eerste single werd uitgebracht en 'Uprising' bleek een ouderwets stevige rocktrack. Steeds meer druppelde via de website van Muse naar buiten over The Resistance, zoals het artwork van het album, maar het album lekte maar niet via het internet. Muse en haar platenmaatschappij hadden de teugels in handen en de fans die reikhalzend naar The Resistance uitkeken werden weken lang op de proef gesteld en geteased. Enkele dagen geleden lekte het album alsnog, maar de tease was al dusdanig dat het album in de pre-sale al flink verkocht werd. En zowel Ahoy als het Antwerpse Sportpaleis waren binnen enkele minuten volledig uitverkocht. Een haast perfecte weg naar de release is anno 2009 een puike prestatie.

En nu is The Resistance er dus. Muse klinkt orkestraal, klassiek, rockend, theatraal en eigenlijk ook teder en berekenend. Een koers die de band al vanaf debuut Showbiz heeft ingezet wordt dus vervolgd, maar klinkt alsnog verrassend. Dat is een kwaliteit die de band al vanaf dat debuut bezit. Elk album erna klonk logisch en verrassend tegelijkertijd. Tekstueel blijft het soms behelpen, zoals op het titelnummer, maar datzelfde nummer is muzikaal ijzersterk. Stiltes worden opgevuld met vioolgeluid, waardoor het album vanaf het begin sfeervol en verzorgd aanhoort. Muse blijft Muse. You hate it or you love it. ‘Undisclosed Desires’ is zo’n discutabel nummer. Een traag nummer, een popliedje, maar muzikaal diepgaand en per luisterbeurt groeiend en steeds beter wordend. Ook ‘Guiding Light’, zwaar aangezet door een orkestraal geluid, is discutabel. Theatraal, overdreven en niet voor iedereen weggelegd. Ouderwets rockend is ‘Unnatural Selection’, met een puike outtro, cq intro naar MK Ultra, nóg een knaller die Muse-iaans tekeer gaat. ‘I Belong to You’ is fraai, met een Frans-talig deel en de overgang naar het symphonie-gedeelte bevestigt de genialiteit van de band. Een drie-delige symphonie dus, ‘Exogenisis’ geheten. Een trip die een klein kwartier duurt en waarin Muse alles uit de kast haalt om hun status van experimentele rockband te bevestigen.

The Restistance is een logisch gevolg op Black Holes and Revelations uit 2006. The Resistance is een stuk ingewikkelder en experimenteler en zal niet elke Muse-fan kunnen bekoren. Het zal ook moeilijk worden nieuwe fans te vergaren met The Resistance, maar het album herbergt onwaarschijnlijk veel schoonheid, kwaliteit en genialiteit en verdient het om gehoord te worden. En nog eens. En nog eens, want de groei zet zich pas in bij luisterbeurt tien.

Eerdere recensies van Muse:
- 05-07-2006: Black Holes & Revelations;
- 06-03-2008: HAARP.
-

Recensent:Steven van Beek Artiest:Muse Label:Warner